Αναζήτηση
Ηταν η πιο δυναμική απάντηση στον τρόμο που πλήγωσε το Λονδίνο: εκατό μουσουλμάνες πιασμένες χέρι χέρι στην ίδια γέφυρα, όπου την περασμένη εβδομάδα ένας φανατικός ισλαμιστής σκόρπισε τον θάνατο. Στην ίδια γέφυρα που περνά μια γυναίκα με μαντίλα κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού της, συλλαμβάνεται από τον φωτογραφικό φακό και γίνεται στόχος ακόμη και ρατσιστικών επικρίσεων από κάποιους που έσπευσαν να ταυτίσουν το Ισλάμ με την αδιαφορία. «Μια επίθεση εναντίον αυτής της πόλης είναι επίθεση εναντίον μου, εναντίον όλων μας, εναντίον του Ισλάμ. Γιατί το Ισλάμ καταδικάζει κάθε τύπο βίας» δηλώνει η 57χρονη Σάρα Βασέεμ, νοσοκόμα από το Σάρεϊ. «Είμαι εδώ επειδή είναι σημαντικό να δείξω αλληλέγγυα στις αξίες της διαφορετικότητας και της δημοκρατίας» συμπληρώνει η 34χρονη δασκάλα Αγιέσα Μαλίκ. «Σκέφτομαι όλους εκείνους τους ανθρώπους που έπεσαν θύματα αυτής της τραγωδίας και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα» λέει η 40χρονη γιατρός Φαρίχα Χαν.
Πίσω από αυτή την ανθρώπινη αλυσίδα βρίσκονται δύο οργανώσεις: η φεμινιστική οργάνωση Women’s March of London και η Ισλαμική Εταιρεία της Βρετανίας. Οι υπεύθυνοι αυτών των οργανώσεων σκέφτηκαν χωρίς πολλή διαφημιστική φασαρία να καλέσουν εκατό γυναίκες για μια σιωπηρή διαδήλωση, πένθιμη για τα θύματα της επίθεσης, αλλά και δυναμική για τις αξίες που δεν πρέπει να χαθούν και τη ζωή που συνεχίζεται. Να γιατί πολλές από αυτές τις διαδηλώτριες φορούσαν γαλάζια, το χρώμα της ελπίδας για τους μουσουλμάνους. «Η ανταπόκριση ήταν απίστευτη, έτσι απορρίπτουμε το μίσος και τον ρατσισμό» σχολιάζει η Τζούλι Σιντίκουι, μία από τις διοργανώτριες της διαδήλωσης. «Αυτός είναι ο δικός μας τρόπος για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας όχι μόνο στην τρομοκρατία, αλλά και στις διακρίσεις».
«Οι γυναίκες αυτές θεωρούν προδοσία και ύβρη απέναντι στην κουλτούρα τους και τη θρησκεία τους τις τρομοκρατικές επιθέσεις που γίνονται στο όνομα ου Ισλάμ» σχολιάζει στη «Ρεπούμπλικα» ο μαροκινός συγγραφέας Ταχάρ Μπεν Τζελούν (στα ελληνικά έχουν εκδοθεί πολλά βιβλία του). «Στο πρόσωπό τους κυριαρχεί η αξιοπρέπεια μαζί με το πένθος. Αλλά και η άρνηση της βαρβαρότητας, η απόρριψη αυτού που σήμερα ταπεινώνει και απειλεί όλους τους μουσουλμάνους». Ο ίδιος επισημαίνει ότι οι σημαντικές αντιδράσεις στον αραβικό κόσμο προέρχονται πάντα από τις γυναίκες. «Ηταν –υπενθυμίζει –οι μητέρες και οι σύζυγοι που διαδήλωσαν πρώτες στην Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου και στην Τυνησία την περίοδο της Αραβικής Ανοιξης». Και η αλληλεγγύη που επιδεικνύουν αυτές οι εκατό γυναίκες σήμερα στα θύματα της επίθεσης στο Λονδίνο δεν είναι συμβολική. Είναι ο δικός τους τρόπος για να πουν στους βρετανούς πολίτες ότι δεν πρέπει να συγχέεται το Ισλάμ με την τρομοκρατία, ότι πρέπει να διαχωρίζουμε μια μονοθεϊστική θρησκεία από μια διεθνή εγκληματική οργάνωση.
«Η μαντίλα στο κεφάλι είναι ένα σύμβολο εκείνου του παραδοσιακού Ισλάμ που καταδικάζει τον φόνο και την αυτοκτονία» συνεχίζει ο Ταχάρ Μπεν Τζελούν. «Αυτή η σιωπηρή διαδήλωση στη γέφυρα του Ουέστμινστερ στέλνει όμως και ένα μήνυμα στον αραβικό κόσμο. Γιατί ενώ είναι πολλοί αυτοί που σοκάρονται από αυτές τις τρομοκρατικές ενέργειες των τζιχαντιστών, είναι λίγοι εκείνοι που εκφράζουν αυτό το σοκ καταδικάζοντας αυτά τα εγκλήματα. Η σιωπή τους, όμως, τους κάνει να δείχνουν δυνάμει υποστηρικτές των τρομοκρατικών ενεργειών. Κι αυτό είναι λάθος. Στο μεταξύ, όλο και περισσότερες επιθέσεις πραγματοποιούνται στο όνομα του Ισλάμ. Γι’ αυτό οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να εκφράσουν δημόσια τη διαμαρτυρία τους στο Βέλγιο, το Παρίσι, το Λονδίνο. Σιωπώντας αφήνουν περιθώριο στη σκέψη ότι εκείνη η βία είναι μέρος του Ισλάμ. Πρέπει να αποσπάσουμε το Ισλάμ, την κουλτούρα του, την ηθική του και τις αξίες του από τα νύχια της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους».
Ο μαροκινός συγγραφέας σημειώνει κάτι ακόμη: ότι υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι που ζουν στη Ευρώπη και πιστεύουν πως οι τρομοκράτες είναι ορκισμένοι ισλαμιστές. Δεν είναι έτσι όμως. Ο πατέρας του Ζιέντ Μπεν Μπελγκασέμ, του γάλλου τυνησιακής καταγωγής που στις 18 Μαρτίου επιτέθηκε σε μια στρατιωτίνα στο αεροδρόμιο του Ορλί, δήλωσε ότι ο γιος του δεν ήταν ποτέ πιστός: «Δεν προσευχόταν, έπινε αλκοόλ» είχε πει. Κι όμως. Οταν τον πυροβόλησαν φώναξε πως πεθαίνει στο όνομα του Αλλάχ. Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο; Οι απαντήσεις δεν είναι πάντα εύκολες. «Η καταπληκτική πράξη εκείνων των γυναικών στη γέφυρα του Ουέστμινστερ –καταλήγει ο Τζελούν –είναι το σύμβολο της βούλησής τους να συμμετάσχουν στον κοινό και καθοριστικό αγώνα εναντίον μιας τρομοκρατίας που δεν διαχωρίζει τα θύματά της».
