Η Αλέκα Παπαρρήγα είχε σηκώσει ψηλά τον πήχη. Κόσμια, ευγενής, σεμνή και διακριτική, υπερασπιζόταν αταλάντευτα τις αξίες της και τις αξίες του κόμματός της. Στη Βουλή ήταν πάντα μια αξιοπρεπής παρουσία. Και στις συνεντεύξεις της, όταν είχε κέφια και άφηνε στην άκρη την ξύλινη γλώσσα, γινόταν απολαυστική.
Ο διάδοχός της δεν πέρασε από κάτω. Ηπιος άνθρωπος κι αυτός, με πείρα δεκαετιών στα κομματικά πράγματα, έχει καταφέρει όχι μόνο να διατηρήσει το ΚΚΕ σε αξιοπρεπή ποσοστά, αλλά και να αυξήσει λίγο τη δύναμή του, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη τα κόμματα που επιμένουν να λέγονται κομμουνιστικά έχουν ουσιαστικά εξαφανιστεί. Του χρόνου μάλιστα που το ΚΚΕ θα συμπληρώσει τα εκατό του χρόνια, μπορεί να ελπίζει σε νέο άλμα στη δημοτικότητά του.
Οσο συμπαθείς όμως κι αν είναι οι άνθρωποι που ηγήθηκαν του ορθόδοξου ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, δεν παύουν να εκπροσωπούν ένα δογματικό, μονολιθικό και αντιευρωπαϊκό κόμμα, που ερμηνεύει μονόπλευρα την Ιστορία, αντιστέκεται λυσσαλέα –αλλά στο πλαίσιο της νομιμότητας –σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και εξακολουθεί να επιδιώκει την κατάλυση της αστικής δημοκρατίας. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας επιμένει να υπερασπίζεται τον Στάλιν και να διακηρύσσει ότι στόχος του κόμματός του είναι η ανατροπή της «δικτατορίας των εκμεταλλευτών» και η αντικατάστασή της από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις για το τι θα κάνει αυτή η δικτατορία, ξεκαθάρισε σε μια παλιότερη συνέντευξή του στο «Βήμα» ότι οι δίκες της Μόσχας «αφορούσαν την αντιμετώπιση του φασισμού και της ξένης επέμβασης, αλλά και την υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης»…
Η περίπτωση του Νίκου Μπελογιάννη δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο. Ο γενικός γραμματέας εκφώνησε στην Αμαλιάδα την επίσημη γραμμή, έκανε τις γνωστές παρομοιώσεις με τη σημερινή εποχή και αποχώρησε όταν ανέβηκε στο βήμα ο «ρίψασπις» για να παρουσιάσει τη δική του, εξίσου απλουστευτική και μονόπλευρη, εκδοχή της Ιστορίας. Οι οπαδοί χειροκρότησαν κι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι και ταμπουρωμένοι πίσω από τις αλήθειες τους.
Είναι αλήθεια ότι ο Κουτσούμπας παραμένει συνεπής. Ο,τι πίστευε ως «γραμματέας Αχτίδας» στα 22 του χρόνια, συνέχισε να το πιστεύει όταν τον «χρέωσαν» (κατά την κομματική γλώσσα) με τη διεύθυνση του «Ριζοσπάστη» δύο δεκαετίες αργότερα ή όταν πήρε τα ηνία του κόμματος τον Απρίλιο του 2013. Αλλά η συνέπεια δεν είναι πάντα καλό πράγμα. Οταν ταυτίζεται με την ιδεολογική τύφλωση και την πάταξη κάθε αντίθετης φωνής, τότε κάνει κακό στην υγεία. Οχι μόνο την ατομική, αλλά και τη γενικότερη.
Το συνέδριο που αρχίζει αύριο θα επιβεβαιώσει τις γνωστές θέσεις του ΚΚΕ εναντίον όλων των Μνημονίων και υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ και της επιστροφής της δραχμής. Θα εκφωνηθούν πανηγυρικοί λόγοι, θα υμνηθεί η αντίσταση, θα υψωθούν σφιγμένες γροθιές. Ολα θα είναι ρομαντικά, επαναστατικά, συνεπή. Κι ύστερα;