Μάθαμε χθες από το πρωθυπουργικό μέγαρο πως «Κανείς δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος ή περισσότερο αριστερός από τον Πρωθυπουργό». Λίγες ώρες μετά, έντεκα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να το αποδείξουν, ζητώντας μείωση των προνομίων των βουλευτών –αλλά και υπενθυμίζοντας πως πρέπει επιτέλους να εφαρμοστεί η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για περιορισμό της χρήσης βουλευτικών αυτοκινήτων.
Διότι αρχή σοφίας, ονομάτων υπόκλισις, έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι.
Δεν ξέρω ποιοι χειρίζονται τα αριστερόμετρα και το ευαισθησιόμετρα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά έχουν δύσκολο έργο: πώς να τοποθετήσουν τόσο κόσμο στην κλίμακα 0-100 των δύο οργάνων –με τον Πρωθυπουργό εξ ορισμού να βρίσκεται στο 100; Διότι πάντων χρημάτων μέτρον, αρχηγός, έλεγαν οι σε όλα σοφοί αρχαίοι.
Ο Σκουρλέτης, πόσο βαθμολογείται; Ο Φίλης; Ο Τσακαλώτος πού βρίσκεται; Ο Χρήστος Σπίρτζης σίγουρα είναι πολύ ψηλά αφού μετά τα σχετικά με την Τράπεζα Αττικής δικαιούται τον τίτλο ο «κόκκινος τραπεζίτης»· τραπεζίτες, ανεξαρτήτως χρώματος, όλοι τους έχουμε ανάγκη, μας θύμισε ο Πρωθυπουργός με την επίσκεψή του στους Ρότσιλντ.
Είναι πιθανό η πρωτοβουλία των έντεκα βουλευτών να μην έχει μόνο τον εγωιστικό στόχο να μετρηθούν οι ίδιοι ψηλά, αλλά και το κοινό καλό. Απαυδισμένοι από τις κενολογίες των επισήμων ανακοινώσεων και τη λογοδιάρροια των διαρρεόντων εκ Μαξίμου non-papers, οι ευσυνείδητοι βουλευτές αποφάσισαν να κάνουν δημόσιες σχέσεις για λογαριασμό της κυβέρνησης εν όψει όσων δύσκολων θα κληθούν να ψηφίσουν.
Αλλά μπορεί και να φοβούνται εκλογές και να σπεύδουν να καρφώσουν τους ανταγωνιστές τους ως ανάλγητους και δεξιούς: στον αγώνα ενωμένοι και στις ψήφους χωριστά, υποδείκνυε η Διεθνής. Οι αγωνίες μας για το μέλλον, λοιπόν, παραμένουν.
Σοφοί, όπως διαπιστώσαμε, οι έντεκα· ας μου επιτραπεί όμως να θεωρήσω λάθος την άποψή τους ότι με τη μείωση των προνομίων τους θα αρχίσει «να ανακτά ο ελληνικός λαός την εμπιστοσύνη του προς τους εκπροσώπους του και το κοινοβουλευτικό σύστημα». Ο λαός (εγώ τουλάχιστον) επιθυμεί να έχουν προνόμια οι βουλευτές και οι υπουργοί –για να μπορούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Το πρόβλημα είναι πως μόνιμο μέλημα των πολιτικών μας είναι πώς θα εκλεγούν/επανεκλεγούν και πώς θα αποκτήσουν περισσότερη ισχύ –την οποία συνήθως χρησιμοποιούν για να αποκτήσουν άλλα προνόμια, πέρα από εκείνα που συμφωνήσαμε ότι τους αξίζει να έχουν.