Ο Εμφύλιος Πόλεμος τέλειωσε το 1949. Οι επιπτώσεις και τα τραύματά του διαπέρασαν οριζόντια όλη την ελληνική κοινωνία. Εμελλε να μεσολαβήσουν μερικά ακόμη ταραγμένα πολωτικά χρόνια. Η χώρα όμως προχώρησε με τη συμβολή όλων. Ανασυγκροτήθηκε και βρήκε τον βηματισμό της. Με αποκορύφωμα τα τελευταία σαράντα τρία χρόνια δημοκρατίας και μία εικοσαετία που παρά τα προβλήματα έγινε μέρος του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης.
Εδώ και μερικές μέρες –με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα –αναπαρήχθη και αναβίωσε ένας διχαστικός λόγος. Ακόμη και τη «μάχη της πατρότητας» του Μπελογιάννη βιώσαμε. Η αλήθεια όμως είναι πως το κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ είχε ξεκάθαρη και σαφή στάση, συνεπή και καθαρή, όσο κι αν ενοχλεί, όσο κι αν οι δικές του ιδέες και τα οράματα στρεβλώθηκαν και οδήγησαν στα γνωστά καθεστώτα.
Ο Μπελογιάννης επίσης ανήκε στο ΚΚΕ. Αυτός ήταν ο χώρος του. Δεν μπορεί σήμερα λοιπόν ο καθένας να επιχειρεί να τον φέρει στα μέτρα του. Να προσπαθεί να τον εντάξει στο δικό του μικροπολιτικό «αφήγημα». Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ξαναγραφεί η Ιστορία –μια τόσο σοβαρή επιστήμη –από το βήμα της Βουλής. Και με διχαστικές και πολωτικές τοποθετήσεις.
Η θυσία και η προσήλωση του Μπελογιάννη δεν χωρούν τυμβωρύχους –ούτε υπέρ του ούτε εναντίον του. Η χώρα σήμερα χρειάζεται σύνθεση, συναίνεση και ένα άλμα προς τα μπρος. Η Ιστορία δεν παραγράφεται αλλά δεν μπορεί να γίνει και το όχημα για τη σημερινή πολιτική αντιπαράθεση και μάλιστα με παρωχημένο τρόπο.
