Αναζήτηση
Πρωταπριλιά. Μια ημέρα γεμάτη φάρσες και ψέματα που θυμίζει μια μεγάλη αλήθεια: πόσο ευάλωτοι και επιρρεπείς είμαστε στα ψέματα. Η ημέρα που έχουμε την άδεια να κοροϊδεύουμε τους άλλους, είναι ευκαιρία να αποκαλύψουμε και να παραδεχτούμε τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας.
Ολοι φοβόμαστε μη μας κοροϊδέψουν, αλλά ίσως ο μόνος τρόπος να το αποφύγουμε είναι να ξεκινήσουμε από τον καθρέφτη μας. Τι φάρσες μας παίζει ο ίδιος μας ο εαυτός; Τι δεν θέλουμε να δούμε; Τι μας αρέσει να πιστεύουμε ενώ υποψιαζόμαστε ότι δεν ισχύει;
Ολοι πιθανότατα έχουμε τουλάχιστον μία εμπειρία εξαπάτησης εμπιστευόμενοι κάποιον ψεύτη. Αλλά μήπως μετά ασχοληθήκαμε μόνο με τον απατεώνα και καθόλου με την ευπιστία μας; Και πώς θα ξέρουμε ότι ο επόμενος που θα πιστέψουμε δεν θα εκμεταλλευτεί κάποια δική μας αδυναμία να παραδεχτούμε την αλήθεια;
Οταν οι πεποιθήσεις μας είναι δυνατές, ακόμη κι αν προκύπτουν στοιχεία που τις καταρρίπτουν, συχνά δεν τα προσέχουμε ή τα απορρίπτουμε για να μην πλήξουμε την εικόνα του εαυτού μας. Ποιες αλήθειες μας ξεβολεύουν; Ποιες απαιτούν ανάληψη ευθύνης;
Οταν όλα γύρω αλλάζουν, το ψέμα μας μπορεί να κρύβεται στη στασιμότητα. Πόσο συχνά αμφισβητούμε δημιουργικά τις κοσμοθεωρίες μας – έστω για να τις επαναβεβαιώσουμε; Πόσο αμετακίνητες είναι οι απόψεις μας; Τι θα πάθουμε αν διακωμωδήσουμε – έστω από μέσα μας – κάτι που θεωρούμε σίγουρο και σωστό;
Αξίζει να παρατηρούμε τις φορές που άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε; Πού λέμε «ναι» ενώ εννοούμε «όχι»; Τι δεν παραδεχόμαστε; Ακόμη και οι μικρές φράσεις της καθημερινότητας («δεν έχω χρόνο», «όλα πρέπει να είναι τέλεια») μπορεί να κρύβουν μέσα τους ένα μικρό ψέμα.
Το υλικό της φάρσας είναι το χιούμορ και η δυνατή στιγμή της η ανατροπή. Γιατί να μη δούμε με χιούμορ τις βεβαιότητές μας με αφορμή την Πρωταπριλιά; Οχι για να μειώσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να δούμε αν ήδη έχουμε μειωθεί;
