Δεν ήταν απρόσμενο. Κάθε άλλο. Η τακτική υπουργών ή άλλων προβεβλημένων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που σηκώνουν σημαίες αντίστασης και μετά ωρύονται πάνω από τα ερείπια, συνυπογράφοντας ως καθ’ ύλην αρμόδιοι ή υπερψηφίζοντας στη Βουλή τα πάντα, έχει προηγούμενο και δεν εκπλήσσει κανέναν. Απεναντίας, είναι πρόδηλο ότι σε αυτούς επενδύει το Μέγαρο Μαξίμου για να κατευνάσει μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που βρίσκεται σε αναταραχή και απόγνωση. Χθες ήταν ο Σπίρτζης και ο Δρίτσας για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, σήμερα είναι ο Σκουρλέτης για τη ΔΕΗ. Οι «επαναστάτες» που συμβιβάζονται για το καλό της κυβέρνησης και της χώρας αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και για τους υπόλοιπους, σε έναν αμήχανο κοινοβουλευτικό λόχο.
Δεν έχει ιδιαίτερη αξία να υπενθυμίσει κανείς τις σκληρές καταγγελίες του πρόσφατου παρελθόντος, περί «γερμανόδουλων» κ.λπ., από τα ίδια πρόσωπα –παράλληλα με τις λοιδορίες περί «κωλοτούμπας». Ούτε να σταθεί στην αγωνιώδη προσπάθεια των επιτελών του Μαξίμου να χρυσώσουν το πικρό χάπι των μέτρων που έχουν ήδη συναποδεχθεί. Ετσι κι αλλιώς, η επικοινωνιακή παράσταση του κυβερνητικού εκπροσώπου για τα εργασιακά που θα προκαλέσουν αγαλλίαση στερείται πρωτοτυπίας και μάλλον αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τον εξελισσόμενο εμπαιγμό.
Ολα αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη αξία επειδή δεν οδηγούν πουθενά –ούτε καν τους νυν κυβερνώντες. Οι υποκριτικοί κλαυθμοί και οδυρμοί δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα όσο επικρατεί η λογική του καταναγκασμού και η κυβέρνηση αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες της και, εν τέλει, την ιδιοκτησία ενός σχεδίου για έξοδο από την κρίση. Καμία υπογραφή δεν εγγυάται το αποτέλεσμα –και η χώρα μαζί με την κοινωνία αναζητούν πλέον αποτελέσματα.
