Δεν μπορεί, θα φταίει η άνοιξη. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το φαινόμενο; Μέσα στους τελευταίους δώδεκα μήνες ιδρύθηκαν, γεννήθηκαν, ανακοινώθηκαν, δημιουργήθηκαν πέντε νέοι κομματικοί φορείς, πέντε νέα κόμματα, τέσσερα εκ των οποίων έχουν ημερομηνία γέννησης την καρποφόρα εποχή του έτους.
Το πιο πρόσφατο ήταν την 25η Μαρτίου με τη Ραχήλ Μακρή να ιδρύει τον πολιτικό φορέα Μέτωπο Νίκης.
Νωρίτερα, στις 7 Μαρτίου ο Σάββας Τσιτουρίδης και ο Νίκος Τσιαρτσώνης ανακοίνωσαν το Δίκτυο Ελλήνων Ριζοσπαστών.
Στις 15 Απριλίου 2016 η Ζωή Κωνσταντοπούλου δημιούργησε την Πλεύση Ελευθερίας.
Μία εβδομάδα νωρίτερα, στις 8 Απριλίου ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Τάσος Μπαλτάκος ανακοίνωσαν τη δική τους Εθνική Ενότητα.
Μόνη εξαίρεση στα πρόσφατα περιστατικά η Δημοκρατική Ευθύνη του Χάρη Θεοχάρη που ιδρύθηκε καλοκαίρι (τον Ιούλιο του 2016), αλλά δεν είχε μεγάλη διάρκεια για τον ίδιο τουλάχιστον. Τρεις μήνες μετά, το κόμμα του τον απέπεμψε. Ωστόσο, να θυμίσουμε ότι άνοιξη ήταν όταν ανεξαρτητοποιήθηκε από Το Ποτάμι (19 Απριλίου 2016).
Η μία το έκανε γιατί «ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα» (Μακρή), η άλλη με τη φιλοδοξία να φτιάξει ένα «κόμμα-κίνημα μέσα από την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους» (Κωνσταντοπούλου). Ο ένας για να δημιουργήσει «ένα όχημα νέων ιδεών, από νέους ανθρώπους με νέες ιδέες» (Θεοχάρης) και οι άλλοι για να κάνουν «μια νέα προσπάθεια με παλιές ρίζες» (Καρατζαφέρης) ή, τέλος, για να δηλώσουν απλώς «παρών» «με τις ιδέες, τις θέσεις και τις προτάσεις» τους (Τσιτουρίδης).
Οσο εύκολα ανακοινώνεται ένα κόμμα τόσο εύκολα εξαφανίζεται. Για εντυπωσιασμό, πολιτική απειλή ή λίγα λεπτά δημοσιότητας, κυρίως όμως γιατί απουσιάζει η αυτογνωσία, πολύ εύκολα τα κόμματα γίνονται κομματάκια.
