Δίπλα στους μεγάλους σκηνοθέτες

Είχε την τύχη να δει σε τρυφερή ηλικία τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και τη Μάγια Λυμπεροπούλου, έτσι ώστε να κολλήσει το μικρόβιο του θεάτρου. «Αρχισα να βλέπω παραστάσεις, επειδή μας παραχωρούσε αυτό το προνόμιο ο Κάρολος Κουν, από την ηλικία περίπου των πέντε ετών» λέει η ηθοποιός. «Τα πόδια μου δεν έφταναν καλά καλά στο πάτωμα. Ηταν μια εποχή που δεν υπήρχαν τηλεόραση και κινητά, έτσι η καταφυγή μας ήταν το θέατρο και τα βιβλία. Εκανα το χατίρι των γονιών μου και πήγα στη Φιλοσοφική Σχολή, όπου μπήκα από τους πρώτους επειδή ήμουν καλή στα φιλολογικά. Τότε τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για να πει ένα κορίτσι ότι θα γίνει ηθοποιός. Ωστόσο, γράφτηκα κρυφά στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη, την οποία τελείωσα το 1975. Ημουν μάλιστα συμμαθήτρια του Δημήτρη Καταλειφού».

Το 1971 γνώρισε τον Γιώργο Μιχαηλίδη και μαζί άρχισαν να χτίζουν το Ανοιχτό Θέατρο (εκεί όπου σήμερα στεγάζεται το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας). Σε αυτή την ομάδα των πρωτοπόρων μέσα στη δικτατορία ήταν και ο καλός της φίλος Λευτέρης Βογιατζής, η αείμνηστη Μαρίκα Τζιραλίδου και η Σοφία Σπυράτου. «Στη μεταπολίτευση πήγα στο ΚΘΒΕ επί της φωτισμένης διοίκησης του Σπύρου Ευαγγελάτου, ο οποίος έδινε πολύ μεγάλες ευκαιρίες σε νέους ηθοποιούς και τους ανέθετε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ηταν ένα είδος σχολείου για μας. Εκεί είχα την τύχη να συναντήσω τον μεγάλο σκηνοθέτη και δάσκαλο Γιώργο Σεβαστίκογλου. Επαιξα μάλιστα στην παράσταση “Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι” με πρωταγωνίστρια τη Μάγια Λυμπεροπούλου. Από τότε ξεκινάει η φιλία μου με τη Μάγια. Δεν νομίζω ότι έχω ξανασυναντήσει τόσο μεγάλο δάσκαλο όσο τον Σεβαστίκογλου, που να κάνει τους ηθοποιούς να ανοίγονται χωρίς ποτέ να τους υποτιμάει».

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ. Τέσσερις δεκαετίες και κάτι μετά, η Αλεξάνδρα Παντελάκη θυμάται μερικούς από τους μεγάλους σταθμούς στην πορεία της και τη συνεργασία με τον Λευτέρη Βογιατζή στις παραστάσεις «Σε φιλώ στη μούρη» και «Ο Θείος Βάνιας», με τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο «Αμφι-θέατρο» το «Δεσποινίς Τζούλια», με τον Γιώργο Διαλεγμένο, καθώς και με τους Αντώνη Αντύπα, Γρηγόρη Βαλτινό, Γιάννη Βούρο, Σταμάτη Κραουνάκη. «Μεγάλοι σταθμοί ήταν και τα ΔΗΠΕΘΕ. Οπως η συνεργασία μου και η γνωριμία μου με τον θεατράνθρωπο που λέγεται Κώστας Τσιάνος. Θα μείνω επίσης στη συνεργασία μου με τη Μάγια Λυμπεροπούλου στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας όπως η “Τριλογία του παραθερισμού” του Γκολντόνι ή οι “Μικροαστοί” του Γκόρκι. Ενδιάμεσα έπαιξα και στην τηλεόραση από την οποία με αγαπάει ο κόσμος και δεν την περιφρονώ καθόλου ως μέσο, αρκεί να την κάνεις σοβαρά. Μια μεγάλη συνεργασία ήταν με τον Πάνο Κοκκινόπουλο και βέβαια θα μείνω στο σίριαλ που είναι κοσμαγάπητο, το “Ευτυχισμένοι μαζί”, και στην υπέροχη συνεργασία με τον Γιάννη Μπέζο. Η δική μου γενιά είχε την ευτυχία να ζήσει από αυτό το επάγγελμα. Τώρα, όπως λέει και ο Βασίλης Παπαβασιλείου, είναι ένα πρώην επάγγελμα. Δεν ζεις από τη δουλειά σου και οι ηθοποιοί προσπαθούμε εκ των ενόντων να στεγάσουμε κάπου το πάθος μας».

Αυτή την περίοδο υποδύεται τη Λεονάρντα στην παράσταση «Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν», σε σκηνοθεσία της Μαριτίνης Πάσσαρη. «Το έργο είναι προϊόν ηθοποιών οι οποίοι επί σχεδόν τρία χρόνια αυτοσχεδίαζαν στην Αργεντινή με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη τους και συγγραφέα Κλαούντιο Τολκατσίρ. Οι παραλείψεις των Κόλεμαν οδηγούν σε διάφορα αδιέξοδα την οικογένεια, αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: η οικογένεια αυτή βιώνει τη φτώχεια της αλλά πάντα με πολλή διάθεση για ζωή. Δεν υπάρχει μιζέρια. Οσο και αν συμβαίνουν τραγικά πράγματα, δεν αφήνουν αυτοί οι άνθρωποι το χιούμορ τους και τη διάθεση για ζωή να τους εγκαταλείψει».