Ολα ξεκίνησαν στις αρχές του καλοκαιριού που αποφάσισα να κάνω εξετάσεις αίματος έπειτα από αρκετό καιρό. Ο γιατρός συνέστησε γυμναστική για την ανεβασμένη χοληστερίνη μου. Τη σχέση μου με τη γυμναστική δεν τη λες και κακή, αλλά δεν τη λες και καλή. Εχω ασχοληθεί με διάφορα αλλά έπειτα από λίγο βαριέμαι και τα παρατάω. Και εκεί που προσπαθούσα να αποφασίσω τι θα ήταν το κατάλληλο για μένα σκέφτηκα το τρέξιμο.
Αγόρασα παπούτσια, κατέβασα μια εφαρμογή στο κινητό και ήμουν πανέτοιμη. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά. Πήρα τους δρόμους ενώ ήμουν διακοπές στο χωριό και ενώ περπατούσα γρήγορα (ευτυχώς δεν ήμουν τόσο αφελής να δοκιμάσω να τρέξω με την πρώτη προσπάθεια), σκεφτόμουν ότι δεν πιάνει το κινητό εκεί στη μέση του πουθενά και αν δεν μπορώ να γυρίσω στον πολιτισμένο κόσμο πώς θα ειδοποιούσα να έρθουν να με πάρουν; Παρά το γεγονός ότι με το ζόρι γύρισα σπίτι δεν τα παράτησα και ξαναπήγα. Και σιγά σιγά ο ρυθμός όλο και ανέβαινε και η απόσταση που έκανα όλο και μεγάλωνε. Εφτανα μέχρι το δίπλα χωριό και γυρνούσα. Και κάθε φορά που γυρνούσα είχα τρομερή ενέργεια. Και συνέχισα έτσι μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα έκανα ένα πισωγύρισμα. Δεν μου άρεσε να τρέχω στον δρόμο γιατί τα πεζοδρόμια είναι χάλια και γιατί είμαι και λίγο απρόσεκτη, πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύω να με πατήσει αυτοκίνητο ή μηχανάκι. Ακόμα και από τα ποδήλατα κινδυνεύω. Ισως βέβαια ήταν απλώς δικαιολογίες. Μέχρι που μια μέρα το αγαπημένο μου τζιν έκλεισε με μεγάλη δυσκολία. Και εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι πρέπει να αφήσω τις δικαιολογίες και να αρχίσω να τρέχω ξανά. Ετσι, τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, αφού βάλω τον γιο μου στο σχολικό, φοράω τα ακουστικά και πάω για τρέξιμο σε ένα γήπεδο που έχουμε κοντά στο σπίτι. Και αυτή τη φορά δεν θα σταματήσω. Θα συνεχίσω. Και δεν είναι μόνο για να χάσω τα κιλά ή για να κατέβει η χοληστερίνη. Είναι γιατί ανακάλυψα ότι μου ταιριάζει. Κάθε μέρα ξεπερνάω και λίγο τον εαυτό μου. Την πρώτη ευχόμουν να μη χρειαστώ ασθενοφόρο και να βγάλω το μισάωρο που είχα βάλει στόχο. Την επόμενη μετρούσα τα μονόλεπτα που έπρεπε να τρέξω ένα ένα για να παίρνω κουράγιο και να συνεχίζω.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που τρέχω. Θα έλεγα ότι είμαι ακόμα πολύ καινούργια σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. Το πρωί γυρνώντας νιώθω τόση ενέργεια που δεν ξέρω τι να την κάνω. Πλέον δεν κουράζομαι όπως πριν και το κυριότερο έχω καλύτερη διάθεση. Σίγουρα θα προτιμούσα να τρέχω σε μια παραλία όπως στις ταινίες, αλλά ο στόχος μου είναι να κάνω το τρέξιμο μέρος της καθημερινότητάς μου –εντάξει και να μπω πάλι στο αγαπημένο μου τζιν. Σκέφτομαι να βάλω και μια φωτογραφία της Κλερ Αντεργουντ (της αδίστακτης Πρώτης Κυρίας στη σειρά «House of Cards») στο ψυγείο για να μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να προσηλωθώ στον στόχο μου. Και ποιος ξέρει, αν όλα πάνε καλά, τον Νοέμβριο ίσως καταφέρω να τρέξω στο πεντάρι του Μαραθωνίου της Αθήνας.
Η Αγγελική Μποζίκη είναι μαμά, βιβλιοφάγος, «σειρόπληκτη» και προσπαθεί να τρέξει και κανένα χιλιόμετρο.
Τελευταία Νέα