Στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, ό,τι και να συμβεί μοιάζει να μην προκαλεί καμιά εντύπωση. Είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευση που έχει κυριεύσει τους πάντες, που πλέον κάθε δυσάρεστη είδηση περνά σχεδόν απαρατήρητη. Υπάρχει ή δεν υπάρχει συμφωνία, έρχεται ή δεν έρχεται η τρόικα, καταρρέουν τα Ταμεία και μαζί τους η κοινωνία, φαντάζουν σαν φυσιολογική εξέλιξη ή έστω αναμενόμενη.
Ολα αυτά όμως είναι στην επιφάνεια, γιατί από κάτω βράζει η κοινωνία, η οποία μπορεί να μη βγαίνει στους δρόμους, αλλά συσσωρεύει οργή και αυτό γενικώς δεν ωφελεί την ομαλότητα και τη Δημοκρατία. Αν μελετήσει κανείς τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, εύκολα καταλήγει στο συμπέρασμα πως περισσεύει η αγανάκτηση κατά της πολιτικής εξουσίας. Ακόμη χειρότερα διαπιστώνει κανείς πως ο προσδιορισμός είναι πρωτίστως αρνητικός. Οι πολίτες ξέρουν τι δεν τους αρέσει, αντιλαμβάνονται την κοροϊδία και το χάος μεταξύ λόγων και έργων. Πλέον δεν αρκούν τα λόγια, ακόμη και όταν είναι κολακευτικά ή περιέχουν υποσχέσεις ενίοτε και αληθινές.
Στο σημείο που βρισκόμαστε ό,τι και αν λέει για παράδειγμα η κυβέρνηση, σπανίως γίνεται πιστευτή, διότι έχει καταρρεύσει πλήρως το δικό της αφήγημα και αποδείχθηκε στην πράξη το χάος μεταξύ υποσχέσεων και αποτελέσματος. Η λεγόμενη κοινωνική ανοχή που εξασφαλίζει κάθε κυβέρνηση έχει προ πολλού εξαντληθεί, καθώς σπαταλήθηκε ασκόπως και χάθηκε μέσα στις παλινωδίες και τα τερατώδη ψεύδη. Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που ως διά μαγείας από σήμερα κιόλας άρχιζαν τα πάντα να δουλεύουν ρολόι, η μεταστροφή της κοινής γνώμης θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Ετσι λοιπόν το πρόβλημα για τη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία είναι πως ακόμη και αν όλα κλείσουν το επόμενο διάστημα, δεν μπορεί να ελπίζει σε πολιτική ανάκαμψη, καθώς χάθηκε το μομέντουμ και όλα πλέον λογαριάζονται αρνητικά συσσωρεύοντας κόστος. Βουλιάζουν από επιτυχία σε επιτυχία και θέλουν να τους πιστέψουμε!
Το δράμα για τον τόπο είναι πως για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της καταστροφής πρέπει να περάσει από μια ακόμη κόλαση με μέτρα που αναπαράγουν την ύφεση και στην καλύτερη περίπτωση τη στασιμότητα, ενώ η κοινωνία διαλύεται. Στο τέλος τη λύση δίνουν πάντα οι κάλπες, που συχνά απλώς στήνονται εκεί που δεν τις περιμένεις.
