Στα δεξιά του, παρακολουθεί τον Εμανουέλ Μακρόν να καλπάζει προς τη νίκη. Στα αριστερά του, βλέπει τον Ζαν-Λικ Μελανσόν να πραγματοποιεί ένα πρωτοφανές άλμα 19 μονάδων στη δημοτικότητά του. Και στο κέντρο, δέχεται μια μαχαιριά από τον πρώην πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς, που καταπατά τη δέσμευσή του και δηλώνει ότι θα ψηφίσει τον Μακρόν από τον πρώτο γύρο. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, που πριν από μόλις πέντε χρόνια εξέλεξε πρόεδρο, διαπιστώνει με τη σειρά του ότι έχει μπει σε τροχιά «πασοκοποίησης».
Τα πολιτικά κόμματα πέθαναν, έγραφε πριν από λίγες ημέρες στη «Monde» ο Μαρκ Μοσέ, που έχει εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. «Καιρός ήταν. Φτάνει μια στιγμή που το ιδεώδες της προόδου πρέπει να απελευθερωθεί από τον εγκλεισμό του σε έναν θνησιγενή μηχανισμό, σε μια μηχανή που έχει γίνει σημαντικότερη από το πρόγραμμα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ολοκλήρωσε τη ζωή του. Δεν είναι πια παρά ένα θέατρο σκιών όπου ακόμη και οι νέοι ηθοποιοί έχουν γέρικη όψη. Η “κορμπινοποίηση” των μυαλών είναι ένα αδιέξοδο χωρίς επιστροφή. Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη και προκαλεί αναταραχή στους τρόπους παραγωγής, στις κοινωνικές σχέσεις, στις πολιτικές πρακτικές».
Ο αρθρογράφος είναι φυσικά με τον Μακρόν. Και ενδεχομένως υπερβάλλει. Οσο κι αν δεν το παραδέχονται όμως οι υποψήφιοι των παραδοσιακών κομμάτων, όλα δείχνουν ότι η μάχη για την προεδρία θα δοθεί ανάμεσα σε δύο «αντισυστημικούς».
Στην Ελλάδα, οι εξελίξεις ακολουθούν μια κάπως διαφορετική πορεία –τουλάχιστον στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει εξαπολύσει αντεπίθεση και αυτή την εβδομάδα έγινε η τρίτη πολιτική δύναμη του Κοινοβουλίου, έστω κι αν χρειάστηκε γι’ αυτό άλλη μία αμφιβόλου ηθικής μεταγραφή. Το Ποτάμι φυλλορροεί, αλλά δεν παραδίδει τα όπλα. Κι όπως εκείνο ήρθε πριν από τρία χρόνια να καλύψει το κενό που άφηνε η διάλυση των 58, έτσι και η Ωρα Αποφάσεων έρχεται σήμερα να δώσει μια διέξοδο στη δυσκολία εκπροσώπησης των δυσαρεστημένων τόσο από τον παλαιοκομματισμό όσο και από τον συριζανελισμό.
Οι επικεφαλής της πρωτοβουλίας αυτής είναι χωρίς αμφιβολία ικανοποιημένοι από την αθρόα προσέλευση στην αθηναϊκή εκδήλωση αυτής της εβδομάδας. Τα δύσκολα όμως είναι μπροστά τους. Γιατί πρέπει να αποδείξουν ότι υπάρχει πράγματι ένα κενό ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, ή τέλος πάντων τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, και στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι έχουν πράγματι καινούργια πράγματα να πουν, που τους διακρίνουν από τους άλλους. Φυσικό χρόνο έχουν, οι εκλογές φαίνεται πως θα αργήσουν. Ο πολιτικός τους χρόνος όμως είναι λίγος.
Ποια είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελλάδα; Το πρόσωπο του ηγέτη, φυσικά. Εκεί, ο νεαρός πρώην υπουργός Οικονομίας αποφάσισε να τεθεί στην κρίση του λαού πριν ακόμη παρουσιάσει τις πολιτικές του θέσεις. Αν κερδίσει το στοίχημά του, θα επηρεάσει την πορεία όχι μόνο της χώρας του αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Εδώ, ο απεγκλωβισμός του ιδεώδους της προόδου εμποδίζεται από την υπερπροσφορά ηγετικών φυσιογνωμιών. Αλλά υπάρχει και μια γενικευμένη κόπωση, είναι φανερό.
