Το 2013 στη Μανωλάδα συντελέστηκε ένα έγκλημα. Με ευθύνη και συνενοχή και ενός μέρους τής εκεί τοπικής κοινωνίας. Και βέβαια με τεράστια ευθύνη της οργανωμένης πολιτείας. Το trafficking είναι ο πιο επιεικής όρος για να περιγράψει το στυγνό δουλεμπόριο εις βάρος μεταναστών που εργάζονταν παρανόμως στα φραουλοχώραφα της περιοχής.
Το ακόμη σοβαρότερο που συνετελέσθη τότε ήταν πως οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους και ακριβώς γι’ αυτό δέχθηκαν επίθεση με όπλα από τους δουλεμπόρους. Τότε λοιπόν το δικαστήριο της Πάτρας είχε αντιμετωπίσει σχεδόν με χάδι τους κατηγορουμένους για την επίθεση και οι μετανάστες (όλοι από το Μπανγκλαντές) αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Και χθες η απόφαση χαστούκι από την Ευρώπη ήλθε να αποκαταστήσει την αδικία. Μια απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο που καταδίκασε τη χώρα μας και μάλιστα επειδή δεν εμπόδισε την εμπορία ανθρώπων. Μια απόφαση που εκθέτει την Ελλάδα και υπενθυμίζει τη σημασία του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της ευθύνης του κράτους. Ενα ηχηρό ράπισμα που οριοθετεί μια δυτική ευνομούμενη πολιτεία και την ξεχωρίζει από τους νόμους της ζούγκλας.
Η Ευρώπη ως ένας χώρος κανονικότητας, συντεταγμένων νόμων και συνοχής δεν σηκώνει νησίδες παρανομίας, εγκλημάτων και τέτοιας μορφής εκμετάλλευση. Το βαρύτατο πρόστιμο που καλείται τώρα η Ελλάδα να πληρώσει σε κάθε εργαζόμενο είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο είναι να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα και να μη γίνονται ανεκτά σε μια χώρα όπου υποτίθεται πως γεννήθηκαν η Δημοκρατία και η ανεκτικότητα.
