«Εγώ θα στηρίξω την απόφαση της κυβέρνησης, δεν το κρύβω, αλλά έχω τα ερωτηματικά, έχω το σφίξιμο της καρδιάς, το σφίξιμο του στομαχιού που το έχουμε όλοι οι αριστεροί που έχουμε μια διαδρομή 30-40 χρόνων μέσα στην Αριστερά. Δηλαδή κάτι παίρνουν από τα σωθικά μας αυτές οι αποφάσεις»: Τάδε έφη, προχθές, ο βουλευτής Φλώρινας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Σέλτσας.
«Διαφωνώ με όλα τα μέτρα που έρχονται, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα τα ψηφίσω» είπε, με τον αντίστοιχο στομαχόπονο φαντάζομαι, και ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Κώστας Ζουράρις.
«Θρηνώ γιατί θα ψηφίσω μέτρα, αν και δεν θέλω, αλλά δεν έχω άλλη προοπτική» είχε δηλώσει πέρυσι τον Μάιο έτερος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οικολόγος Γιώργος Δημαράς. Κάτι παρόμοιο είχε πει και ο βουλευτής Κυκλάδων Νίκος Συρμαλένιος: «Διαφωνώ αλλά θα ψηφίσω».
Μέχρι και ο υπουργός Πάνος Σκουρλέτης παραδέχθηκε «θα πειθαρχήσω αλλά…», με αφορμή τη ΔΕΗ.
Με έναν κόμπο στον λαιμό, ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια λαβωματιά στην καρδιά, ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται διαφωνώντας.
Από κοντά και οι άλλοι, εκείνοι που ψήφισαν και μετάνιωσαν: Η Χάρις Αλεξίου με τα κόκκινα γάντια και τη συναυλία για τις απολυμένες καθαρίστριες, ο Γιάννης Ζουγανέλης που αισθάνεται άσχημα που έφερε «την πατρίδα σε τόσο τραγική θέση», ο Ντίνος Καρύδης που σκέφτηκε ακόμα και να αυτοκτονήσει (λόγω περικοπής της σύνταξής του), ο Γιάννης Μποσταντζόγλου που, εκ των υστέρων, θα προτιμούσε να του έχει κοπεί το χέρι, ώς και η Γιάννα Αγγελοπούλου, που αρνήθηκε τίτλους και θέσεις…
Η χώρα βρίσκεται ανάμεσα σε Συμπληγάδες: Από τη μια εκείνοι που εξομολογούνται την αμαρτία που έχουν ήδη κάνει και από την άλλη εκείνοι που εξομολογούνται την αμαρτία που θα κάνουν. Αν η χώρα ήταν εκκλησία, ίσως αυτή η νοοτροπία «θα ήταν μια κάποια λύση», που λέει και ο ποιητής. Μόνον που δεν είναι.
