Λένε ότι οι άνθρωποι περνούν το σύνορο που χωρίζει την παιδική ηλικία από τον κόσμο των ενηλίκων όταν γίνονται υπεύθυνοι, όταν δηλαδή αρχίζουν και αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που δεν διασχίζουν ποτέ το σύνορο και μένουν προσκολλημένοι στην ουτοπία τού «δεν φταίω εγώ, φταίει η αγάπη που τσακίζει σαν φτερό, φταίει ένα αίσθημα σε στυλ τουρκομπαρόκ» (από επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου γύρω στο 1980). Τότε τους λέμε ανώριμους. Σε κάποιες περιπτώσεις οι ανώριμοι, τα «αιώνια παιδιά», μπορεί να γίνονται ακόμα και γοητευτικοί. Σε καμιά περίπτωση, όμως, όταν αυτή η συνεχής, μεθοδευμένη και στοχευμένη μετάθεση ευθυνών γίνεται από την κυβέρνηση μιας χώρας που δεν είναι πλέον στο χείλος του γκρεμού αλλά που ήδη τραβάει την κατηφόρα, έστω και με σημαίες και με ταμπούρλα. Εδώ είμαστε! Οχι στην ουτοπία αλλά στην απόλυτη δυστοπία. Χωρίς ίχνος γοητείας.
Η καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης έχει γίνει σαν τσίχλα τόσο μασημένη που δεν μπορεί πια να παραγάγει ούτε καν τσιχλόφουσκες εντυπωσιασμού. Τα σενάρια συνωμοσίας, τα πρωτοσέλιδα για σχέδια υπονόμευσης της κυβέρνησης από το παλιό σύστημα (έτσι λέγεται στα συριζανελικά η αντιπολίτευση ή το πολιτικό αλάρμ), οι τρικλοποδιές του Σόιμπλε και του ΔΝΤ δεν πείθουν πια κανένα. Και αναδεικνύουν όχι απλώς την ανικανότητα των κυβερνώντων (οι ικανότητες πες ότι, με τον χρόνο, καλλιεργούνται) αλλά την ανευθυνότητά τους, η οποία είναι θέμα συνείδησης. Ο Κίπλινγκ είχε πει πως εξουσία χωρίς υπευθυνότητα είναι το προνόμιο των πορνών σε όλες τις εποχές, αλλά αφήνω τους συνειρμούς σε εσάς.
