Hθέση του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι εξ ορισμού άβολη. Πρέπει να λες με πειστικό τρόπο πράγματα που μπορεί να τα πιστεύεις, μπορεί και όχι. Δεδομένου ότι μεταφέρεις την επίσημη γραμμή και βγάζεις είδηση μόνο αν παρεκκλίνεις από αυτήν, δεν παρουσιάζεις μεγάλο ενδιαφέρον. Εκτός αν έχεις χιούμορ, ένα εργαλείο που πάντα βοηθά στην επίλυση των προβλημάτων.
Η πιο ειλικρινής προσπάθεια του Δημήτρη Τζανακόπουλου να δείξει ότι διαθέτει αυτό το χάρισμα ήταν όταν είπε το περίφημο «τα εργασιακά θα είναι τόσο θετικά που θα χαρούμε κιόλας να τα νομοθετήσουμε». Προφανώς δεν ήταν πετυχημένη. Με άλλο κριτήριο λοιπόν πρέπει να επελέγη για τη θέση του πορτ-παρόλ. Σίγουρα όχι για την επαγγελματική του επιτυχία, ο άνθρωπος δεν έχει κάνει καμιά δουλειά στη ζωή του. Μάλλον θα μέτρησε λοιπόν ότι ήταν νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού. Ή ότι είναι οκτώ χρόνια μικρότερός του: γιατί αν κανείς δεν είναι, ως γνωστόν, πιο ευαίσθητος ούτε πιο αριστερός από τον Αλέξη Τσίπρα, μπορεί, καθώς φαίνεται, να είναι πιο νέος.
Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό θα έπρεπε να κάνει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο πιο προσεκτικό στην κριτική που ασκεί σε κεντρικούς πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής, είτε είναι πρώην είτε εν ενεργεία. Γιατί είναι σχεδόν κωμικό να λέει ο Τζανακόπουλος για τον Σημίτη ότι στην καλύτερη περίπτωση ήταν «πλήρως ανίκανος». Ή να συστήνει στον Στουρνάρα να έχει «καθαρότερο βλέμμα» και να μιλά «όσο πιο τεχνοκρατικά γίνεται». Αυτές οι ατάκες πρέπει να είναι δικές του, ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος διατηρεί, όσο να ‘ναι, κάποια λεκτική αυτονομία. Αρα, θα πρέπει να περιληφθούν στηνεπίσημη πολιτική παρακαταθήκη του.
Οσο για τα υπόλοιπα που επαναλαμβάνει στις συνεντεύξεις του, για την αξιολόγηση που όλο κλείνει χωρίς να κλείνει, τον κακό Σόιμπλε, το άλλοτε κακό και άλλοτε καλό ΔΝΤ και το υποτιθέμενο σχέδιο ξένων και εγχώριων κύκλων για την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης, είναι τα αναμενόμενα προπαγανδιστικά. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει λοιπόν κάτι άλλο. Σε άρθρο του που είχε δημοσιευτεί τέτοιες ημέρες του 2013 στην «Αυγή» και υπέγραφε ως «νομικός», ο Τζανακόπουλος είχε υποστηρίξει ότι μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που θα συναντούσε μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ότι θα παραλάμβανε ένα αστικό κράτος, «μια διοικητική δομή που θα έχει τη νομική, πολιτική και ιδεολογική σφραγίδα της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων». Το στοίχημα για την Αριστερά, συνέχιζε, «είναι να καταφέρει ένα ισχυρό πλήγμα σε αυτόν τον τύπο κράτους».
Πώς πάει αυτή η ιστορία; Είναι ευχαριστημένος ο Τζανακόπουλος με τα πλήγματα που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής η κυβέρνησή του στο αστικό κράτος; Πρέπει να λυθούν πολλά ακόμη «στρατηγικά ζητήματα» μέχρι να φτάσουμε στον σοσιαλισμό; Στο επόμενο συναρπαστικό ντιμπέιτ με τον Κικίλια περιμένουμε διαφωτιστικές απαντήσεις.
