Δύσκολο να μη σταθεί κανείς στη διεθνή διάκριση που ανακοινώθηκε προχθές: ο Νίκος Γκάλης εισέρχεται στο Hall of Fame και τον προσεχή Σεπτέμβριο θα γίνει η επίσημη είσοδός του, με ειδική τελετή, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης.
Λίγο – πολύ όλοι μεγαλώσαμε με τον Γκάλη: στον Αρη ή στην Εθνική, είτε ήμασταν παιδιά, έφηβοι, ενήλικοι είτε ηλικιωμένοι, θαυμάσαμε αυτόν τον παίκτη που ήρθε στην Ελλάδα και άλλαξε τον μπάσκετ.
Αρίστευσε στον τομέα του, άφησε εποχή με τις συμμετοχές του στους αγώνες, ξεχώρισε με τη διαγωγή του και τη συμπεριφορά του μέσα στην ομάδα, κι όταν «κρέμασε τη φανέλα», έπαψε και να μας απασχολεί. Διακριτικός, σιωπηλός, δεν διεκδίκησε θέσεις στην κοινωνία ή στη Βουλή, δεν προσπάθησε να κάνει κάτι άλλο, κάτι που δεν ήξερε. Και τώρα έρχεται και η διεθνής του διάκριση.
Τι είναι ο Γκάλης; Πέρα από τον κορυφαίο έλληνα παίκτη καλαθοσφαίρισης, πέρα από το γεγονός ότι άλλαξε τη ροή του αθλήματος στη χώρα μας και ενέπνευσε τις γενιές που ακολούθησαν, ο Γκάλης ήταν και είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο καθένας μας: να αφιερώνεται σε αυτό που ξέρει να κάνει, να δουλεύει σκληρά για να γίνεται καλύτερος, να μην ψάχνει δεξιά κι αριστερά τις «ευκαιρίες» για αρπαχτές και να μην «πουλάει» μαγκιά λέγοντας «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Και ως άριστος, τελικά, να τιμάται, για όλο αυτό που είναι.
Κακά τα ψέματα: και η αριστεία μάς χρειάζεται και η διάκριση και η αναγνώριση μιας σωστής συμπεριφοράς μέσα στα γήπεδα ή στον στίβο της καθημερινότητας. Ετσι κι αλλιώς, με ή χωρίς διακρίσεις, ο Γκάλης ήταν ο καλύτερος. Η αναγνώριση στο πρόσωπό του έρχεται μετά την προσφορά του. Στο κάτω κάτω γιατί να μη λειτουργεί ως πρότυπο; Ωραία τα καλάθια στα γήπεδα, ακόμα πιο ωραία τα καλάθια που έβαλε ο Γκάλης, αλλά καλύτερο απ’ όλα να βάζει καλάθια στη ζωή…
