Δεν είναι ο πρώτος νόμος που έχει μείνει στην ιστορία με το όνομα του εμπνευστή του. Υπάρχει ο νόμος Κατρούγκαλου, που απειλεί να ταλαιπωρήσει τους ασφαλισμένους για πολλά χρόνια ακόμη. Υπάρχει ο νόμος Δένδια, με βάση τον οποίο ο ΔΟΛ θα συνεχίσει να λειτουργεί σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης. Ο νόμος Παρασκευόπουλου, όμως, είναι ο μόνος που έχει συνδεθεί ευθέως με τη διάπραξη ειδεχθών, και συχνά μοιραίων, εγκλημάτων.

Το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα έχει πολλά προβλήματα. Αδυνατεί, πρώτα απ’ όλα, να υπηρετήσει την πρωταρχική του λειτουργία, δηλαδή τον σωφρονισμό. Ελλείψει παιδείας, κουλτούρας, διαφάνειας, βούλησης και –φυσικά –χρημάτων, παραδίδει πολλές φορές στην κοινωνία άτομα σε χειρότερη κατάσταση από αυτή στην οποία βρίσκονταν όταν μπήκαν στη φυλακή. Επιπλέον, το πλήθος των εκπτώσεων που προβλέπονται από την ελληνική νομοθεσία εξασφαλίζει ότι η ποινή που εκτίεται είναι πολύ μικρότερη από αυτή που ανακοινώνεται. Τρως δέκα χρόνια και βγαίνεις στα τρία, επειδή έδειξες καλή διαγωγή ή εργάστηκες σκληρά.

Ο νόμος τον οποίο πέρασε ο Νίκος Παρασκευόπουλος τον Απρίλιο του 2015, λίγες εβδομάδες αφού τοποθετήθηκε στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ήρθε να διευκολύνει ακόμη περισσότερο τις πρόωρες αποφυλακίσεις. Ο βασικός λόγος ήταν η ανάγκη να αποσυμφορηθούν οι φυλακές. Υπήρχε όμως στο μυαλό του νομοθέτη και ένα τοξικό μείγμα ανθρωπισμού («η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» όπως έλεγε ο Παρασκευόπουλος) και ιδεοληψίας («η δικαίωση των αγώνων όσων έχουν παραμείνει πιστοί στις αρχές της Αριστεράς» όπως είχε πει η Ζωή Κωνσταντοπούλου).

Κι έτσι χάθηκε η ουσία: από την εφαρμογή ενός σωστού ως προς το πνεύμα αλλά προβληματικού ως προς το γράμμα νόμου δεν εξαιρέθηκε μία σειρά βαριών περιπτώσεων όπως είναι οι βιαστές ή οι δράστες ειδεχθών δολοφονιών. Το αποτέλεσμα ήταν να αποφυλακιστούν πρόωρα σκληροί ποινικοί κρατούμενοι, που στη συνέχεια κατέκτησαν με τα απεχθή εγκλήματά τους τις πρώτες σελίδες. Ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής υπόσχεται να κάνει τώρα τις αναγκαίες διορθώσεις, αλλά η ζημιά έχει γίνει. Και η ζημιά αυτή είναι βαμμένη με αίμα.

Η ανεπάρκεια και η προχειρότητα του νόμου Παρασκευόπουλου δεν δικαιολογούν τις υπερβολές που εκτοξεύονται ότι ο εμπνευστής του δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Εκτοπίζουν, αντίθετα, και υποβαθμίζουν άλλες, ενδεχομένως σοβαρότερες, ευθύνες του πρώην υπουργού, όπως η ασυγχώρητη καθυστέρηση που σημείωσε κατά τη θητεία του η δίκη της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με αποτέλεσμα να αποφυλακιστεί ο βασικός κατηγορούμενος. Μια ευθύνη που κατέστησε ακόμη βαρύτερη ο παλιός καθηγητής Ποινικού Δικαίου όταν δικαιολόγησε τη συνύπαρξη βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής στο Καστελλόριζο λέγοντας ότι πρέπει να γίνει προσπάθεια να ενταχθούν οι φασίστες στο κλίμα της δημοκρατίας…

Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας υποσχέθηκε χθες το βράδυ ότι θα καταργήσει τον επίμαχο νόμο. Αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο, και το ξέρει.

Τελευταία Νέα