Ακόμη και με τον κυνισμό των στεγνών αριθμών να το δει κανείς, οι έντεκα ζωές που χάθηκαν στο μετρό της Αγίας Πετρούπολης έπειτα από τρομοκρατική επίθεση δεν γίνεται να αξίζουν λιγότερο από τις τέσσερις που χάθηκαν στη γέφυρα του Ουέστμινστερ για τον ίδιο λόγο. Και τότε γιατί η Πύλη του Βρανδεμβούργου, ο Πύργος του Αϊφελ ή το Δημαρχείο της Αθήνας δεν φωτίστηκαν στα χρώματα της ρωσικής σημαίας; Γιατί Αρχές και κοινή γνώμη στάθηκαν απέναντι σε αυτήν την επίθεση περισσότερο ως μακρινοί παρατηρητές και καθόλου ως πενθούντες συγγενείς, όπως έσπευσαν να επισημάνουν ενοχλημένα πολλά ρωσικά μέσα ενημέρωσης;
Η μία εξήγηση είναι ότι η ευαισθησία είναι πάντα επιλεκτική. Πιθανότατα αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η ανθρώπινη φύση και για να το διαπιστώσει κανείς αρκεί να ρίξει μια ματιά στους επαγγελματίες της ευαισθησίας οι οποίοι έκλαψαν για τις «παράπλευρες απώλειες» των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία αλλά πριν δεν είχαν χύσει ούτε μισό δάκρυ για τους 8.000 άμαχους που σφαγιάστηκαν από τους Σερβοβόσνιους στη Σρεμπρένιτσα. Με άλλα λόγια, η επαγγελματική ευαισθησία κάνει και αυτή τις πολιτικές της επιλογές –αν δεν κάνει μόνο αυτές.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη εξήγηση. Και βρίσκεται στη στάση της ίδιας της κρατικής εξουσίας απέναντι σε θεμελιώδεις αξίες. Τα φωτισμένα κτίρια δεν είναι μόνο δηλωτικό συμπαράστασης αλλά και υπεράσπισης ενός τρόπου ζωής. Αυτήν τη ζωή το Κρεμλίνο την έχει αρνηθεί σε πολιτικούς αντιπάλους, ενοχλητικούς δημοσιογράφους, ομοφυλόφιλους. Αυτό το Κρεμλίνο θεωρεί την ελευθερία της έκφρασης σχετικό αγαθό και εξακολουθεί να στηρίζει δικτάτορες που σκοτώνουν παιδιά με τοξικά αέρια. Γιατί δεν έχει θρηνήσει ποτέ και για καμία ζωή.
Τελευταία Νέα