Αναζήτηση
Οι στατίνες γα τη χοληστερίνη αποδείχθηκαν για την Καρδιολογία η πενικιλίνη των αντιβιοτικών.
Οπως η πενικιλίνη άνοιξε τον δρόμο για την καταπολέμηση των μικροβιακών λοιμώξεων και έσωσε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, έτσι και οι στατίνες επέτυχαν ελάττωση των καρδιαγγειακών συμβαμάτων, π.χ. του εμφράγματος και του αιφνίδιου καρδιακού θανάτου, κατά 25%-30%, με βάση τις μέχρι σήμερα δημοσιευμένες μελέτες. Ενας δηλαδή εντυπωσιακός αριθμός που δεν έχουν επιτύχει όλες οι άλλες φαρμακευτικές και επεμβατικές θεραπείες (εγχείρηση bypass και αγγειοπλαστική).
Ομως, ποσοστό 5%-22% των ασθενών, σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα δημοσιευμένες μελέτες, δεν μπορεί να λάβει στατίνες λόγω δυσανεξίας (μη ανοχής). Η συνηθέστερη επιπλοκή που αναγκάζει τους αρρώστους να διακόψουν το φάρμακο είναι οι μυαλγίες και η μυϊκή αδυναμία μέχρι του σημείου να μην μπορούν να βαδίσουν.
Το περίεργο είναι ότι οι περισσότεροι άρρωστοι δεν παρουσιάζουν αύξηση της κρεατινικής κινάσης, ενός ενζύμου που απελευθερώνεται από τη φλεγμονή ή την καταστροφή των μυών. Το ερώτημα που επακολουθεί είναι τι πραγματικά συμβαίνει.
Το γεγονός γίνεται ακόμα πολυπλοκότερο ύστερα από μια εργασία που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας (JAMA), η οποία υποστήριξε ότι υψηλό ποσοστό αρρώστων (της τάξεως του 26,5%) που λάμβαναν placebo (εικονικό φάρμακο), νομίζοντας ότι παίρνουν στατίνες, παρουσίαζαν μυαλγίες ή μυϊκή αδυναμία. Πόσο, στα αλήθεια, αυθυποβάλλεται ο άρρωστος;
Ολα αυτά ίσως να μην είχαν ιδιαίτερη σημασία, εάν δεν έβλεπε το φως της δημοσιότητας εργασία από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, που υποστηρίζεται μάλιστα από σχόλιο σύνταξης του περιοδικού «JACC», του Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας.
Σε σύνολο 105.322 ασθενών με έμφραγμα αποδείχθηκε ότι όσοι για λόγους δυσανεξίας δεν μπορούσαν να πάρουν στατίνες σε σωστή δοσολογία είχαν σε διάστημα επταετίας περισσότερα εμφράγματα και καρδιακούς θανάτους σε σχέση με αυτούς που λάμβαναν την ενδεδειγμένη δόση στατινών.
Η εργασία αυτή, εφόσον επιβεβαιωθεί και από άλλες μελέτες, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι προτού καταλήξει κάποιος στη διακοπή των στατινών πρέπει να επιχειρήσει με όλους τους τρόπους (π.χ. ελάττωση της δόσης, εναλλαγή όλων των μορφών στατινών κ.τ.λ.) να την αποφύγει.
