«Καλά, αυτός ζει σε παράλληλο σύμπαν» λέμε συνήθως για κάποιον που συμπεριφέρεται σαν να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα. Η φράση είναι συνήθως επικριτική, αφού υπονοεί κάποιον που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του, αλλά ζει «σε έναν άλλο κόσμο».
Αν όμως, έστω και θεωρητικά, έχουμε τη δυνατότητα να μεταφερθούμε νοερά σε άλλες διαστάσεις, γιατί να μην το κάνουμε με πιο εποικοδομητικό τρόπο;
Τα παράλληλα σύμπαντα, λέει η φυσική, είναι άπειρα. Μπορούμε λοιπόν να οραματιζόμαστε κάθε φορά και ένα σύμπαν όπου δεν υπάρχει μια σημαντική παράμετρος ενός προβλήματός μας. «Αν δεν ήταν θέμα χρημάτων, τι θα κάναμε;». «Πώς θα ήταν το σύμπαν μας αν δεν φοβόμασταν;». «Τι θα άλλαζε στις επιλογές μας αν δεν υπήρχε ρίσκο;». «Τι θα κάναμε αν είχαμε κερδίσει το λαχείο;».
Το θέμα φυσικά δεν είναι να φανταστούμε ουτοπικές καταστάσεις, αλλά να βρούμε τρόπο να σκεφτούμε έξω από αδιέξοδα ή εμπλοκές. Αν τα εμπόδια είναι βουνό, πώς θα δούμε τι υπάρχει από πίσω; Εξαφανίζοντας κάθε φορά ένα εμπόδιο, μπορούμε να δούμε πόσο πραγματικό ή προσχηματικό είναι, το μέγεθος και τη σημασία του. Αν δε, τα εξαφανίσουμε όλα, έχουμε διακτινιστεί στο σύμπαν όπου ζούμε το επιθυμητό μας μέλλον, αφού δεν υπάρχουν καθόλου προβλήματα.
Πώς θα ήταν τότε η ζωή μας; Τι θα κάναμε διαφορετικά; Τι θα πρόσεχαν οι άλλοι σε εμάς; Η απενοχοποίηση που προσφέρει ένα… επιστημονικό θαύμα δίνει το ελεύθερο να σκεφτούμε έξω από το κορεσμένο πλαίσιο του προβλήματος, ειδικά αν νιώθουμε ότι μόνο με ένα θαύμα θα απαλλαγούμε από αυτό.
Στα αποδυτήρια του Διαστήματος είμαστε ελεύθεροι να δοκιμάσουμε το κοστούμι του επιθυμητού στόχου και να δούμε αν πράγματι μας κάνει. Και ίσως εκεί που απολαμβάνουμε νοερά την εμπειρία του, να αναρωτηθούμε πώς τα καταφέραμε και τον υλοποιήσαμε. Σε ποιο σταυροδρόμι πιθανοτήτων πήραμε τη σωστή κατεύθυνση με τη δράση μας;
