Διάβασα χθες στον «Μικροπολιτικό» ότι έχουμε «νέο Πελοποννησιακό Πόλεμο»: 10 βουλευτές της ΝΔ κατέθεσαν ερώτηση για το θέμα της αποκομιδής απορριμμάτων της Περιφέρειας Πελοποννήσου η οποία στρέφεται κατά του περιφερειάρχη Πέτρου Τατούλη –που είχε εκλεγεί με τη σημαία της ΝΔ το 2014, επί Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τώρα είναι μεταξύ αυτών που τον καταγγέλλουν.

Κατά τις πληροφορίες του «Μικροπολιτικού», ο πρώτος υπογράφων νεοδημοκράτης βουλευτής Αρκαδίας Κωνσταντίνος Βλάσσης νιώθει απειλούμενος επειδή πρόκειται να είναι ξανά υποψήφια με τη ΝΔ και η Εύη Τατούλη, κόρη του περιφερειάρχη, για τούτο και η σύγκρουση με τον μπαμπά –αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον.

Ο Πέτρος Τατούλης, αριστεριστής αρχικά, προσχώρησε στη ΝΔ τη δεκαετία του ’80 και στις «τριπλές εκλογές» του 1989-1990, πρώτη φορά υποψήφιος, εκλέγεται βουλευτής. Μεγάλη επιτυχία, προφανώς, αφού μάλιστα δεν ήταν γόνος πολιτικής οικογένειας. Εκλέγεται συνεχώς ώς το 2007 αλλά το 2008 διαγράφεται από την ΚΟ της ΝΔ γιατί επιτέθηκε στην τότε κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή –υπό τον οποίο μάλιστα είχε υπηρετήσει στο υπουργείο Πολιτισμού (2004-2006) ως υφυπουργός, όταν ο κ. Καραμανλής κράτησε προσωπικά το υπουργείο για να δείξει το πνευματικό του ανάστημα.

Το 2009 σιωπά, το 2010 εκλέγεται περιφερειάρχης με τη στήριξη του τότε κυβερνώντος

ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ· το 2014 επανεκλέγεται θριαμβευτικά (60%) με τη στήριξη της τότε

συγκυβερνώσης ΝΔ.

Η πολιτική του διαδρομή δείχνει πως ο κ. Τατούλης είναι «πολιτικός για τον εαυτό του» –υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιοι (πασόκοι στον ΣΥΡΙΖΑ, ποταμίσιοι εδώ και εκεί…) αλλά με λιγότερο εντυπωσιακά βιογραφικά, λιγότερες μετακινήσεις και όχι τόσο ανθεκτικοί, τόσο ικανοί εκλογικά, τόσο ισχυροί ώστε να έχουν προσωπικό κόμμα.

Αυτοδημιούργητος, δικό του το τοπικό κόμμα, αποφάσισε να το κάνει «για την οικογένειά του». Η κ. Τατούλη δήλωνε το 2015 στο in.gr για την υποψηφιότητά της πως για την πολιτική «η οικογενειακή παράδοση είναι η καλύτερη προίκα».

Καίτοι απέτυχε, μάλλον έχει δίκιο αν κρίνουμε από τις πασίγνωστες πολιτικές δυναστείες που μας κυβερνούν (και αυτές που προσπάθησαν: Ζωή Κωνσταντοπούλου). Αλλά και από το ότι διαβάζοντας ρεπορτάζ για υποψηφίους της ΝΔ στις προσεχείς εκλογές (αφού τις θέλουν τώρα, προετοιμάζονται κιόλας) κατάλαβα ότι δεν υπάρχει περιφέρεια που να μην είναι υποψήφιος τουλάχιστον ένας γιος ή μια κόρη (γαμπροί, ανιψιοί…) πρώην βουλευτή.

Προσωπικό κόμμα, οικογενειακό κόμμα, δυναστεία –αν έχουν τέτοια όνειρα οι πολιτικοί, πώς να μη ζούμε εμείς εφιάλτες;