Κανονικά, στις κανονικές χώρες, οι κανονικές κυβερνήσεις αναζητούν στηρίγματα και συναινέσεις για την πολιτική τους.
Οχι επειδή είναι καλοί άνθρωποι, αλλά επειδή αυτό συμφέρει εκείνους που, ούτως ή άλλως, κάνουν τη δύσκολη δουλειά.
Σε αντίθεση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η οποία αντί να κοιτάξει να τακιμιάσει με κανέναν άνθρωπο ανακηρύσσει κάθε μέρα κι έναν εχθρό. Ενα μείγμα δυσανεξίας και εχθροπάθειας την πηγαινοφέρνει από τον Στουρνάρα στην… Καϊλή!
Οπως δήλωσε κι ο γίγαντας Σκουρλέτης, «οι πάντες εντός κι εκτός χώρας έχουν συνωμοτήσει κατά της κυβέρνησης».
Αυτό φυσικά δεν αποτελεί πολιτική εκτίμηση. Είναι σύνδρομο καταδίωξης –θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, έναν τύπο που κρυβόταν στα γιαπιά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τη μια επειδή τον κυνηγούσε η Γκεστάπο και την άλλη επειδή τον έψαχνε η CIA!..
Ως προς την παθολογική διάσταση του προβλήματος, αρμόδιοι είναι ειδικοί επιστήμονες.
Ως προς το πρακτικό ζητούμενο, όμως, εξαιρετικά διαφωτιστικός ήταν ο υπουργός Παιδείας. Μιλώντας στη Βουλή, εξήγησε ότι «μπορεί όποιος επιθυμεί να πάρει τηλέφωνο στο γραφείο μου και να του δώσω έναν κατάλογο θεμάτων για τα οποία μπορεί να μας κάνει αντιπολίτευση».
Τι λες, ρε μεγάλε! Θα παίρνει δηλαδή τηλέφωνο η ΝΔ στο υπουργείο και θα λέει:
«Καλημέρα υπουργέ! Εχεις κανένα θεματάκι σήμερα για αντιπολίτευση; Ή μήπως να βγάλω τον σκασμό;».
Κι ο υπουργός θα καθαρίζει.
Ομολογώ ότι η ιδέα και μόνο πως μπορεί να δουλέψει έτσι μια δημοκρατία με ξεπερνάει.
Απεναντίας αντιλαμβάνομαι πως, είτε κλείσει η αξιολόγηση είτε δεν κλείσει, η χώρα αντιμετωπίζει εκ των πραγμάτων σοβαρό πρόβλημα διακυβέρνησης.
Η επιθετικότητα, η εχθρότητα και η όξυνση, οι απειλές, οι ύβρεις και οι καταγγελίες εμποδίζουν την επιστροφή στην κανονικότητα που επιζητούν οι πολίτες και η οποία πρωτίστως την κυβέρνηση θα ευνοούσε.
Ο Μισέλ Ροκάρ έλεγε παλιά πως «δεν μπορείς να κυβερνάς χτυπώντας συνεχώς το χέρι στο τραπέζι διότι ή το τραπέζι θα σπάσεις ή το χέρι σου».
Εδώ έχουμε φτάσει τώρα. Το μέλλον μάλιστα προμηνύεται δυσοίωνο αφού στην πολιτική όπως στρώνεις κοιμάσαι. Οι άλλοι θα ανταποδώσουν στην ώρα τους τα ίσα και χειρότερα. Και ο χρόνος τρέχει –υπέρ των άλλων…
Κανονικά λοιπόν έπρεπε να αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα της κυβέρνησης και προσωπικά του Πρωθυπουργού να καταστεί η χώρα εκ νέου «κυβερνήσιμη».
Να αναλάβουν πρωτοβουλίες κατευνασμού. Να μαζέψουν λόγια, να ρίξουν τόνους, να κλείσουν όσα μέτωπα μπορούν. Να αναζητήσουν ένα κοινό πλαίσιο συμπεριφοράς αντί να βρίζουν και να απειλούν. Να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν βασιβουζούκοι.
Και να το κάνουν όχι επειδή είναι καλοί άνθρωποι. Αλλά επειδή τους συμφέρει.
