[Ενοχοποιητικά στοιχεία] Πολιτικόν δια-παίγνιον

Μ’ αρέσει πολύ να παίζω με τους ανθρώπους

ειδικά όταν τους κανόνες του παιχνιδιού τούς ορίζω εγώ

Αντώνης Παπαδόπουλος, «Blog death»

Oι κυβερνήσεις αλλάζουν χωρίς να μπορούμε να επουλώσουμε τα τραύματα από τις ιστορικές αυταπάτες μας. Οι μάχες δίνονται και πάλι σε πεδία αλλεπάλληλων λαθών όπου ο φόβος γι’ απρόσμενη επιτυχία είναι μεγαλύτερος από τα δάκρυα των απωλειών, αφού δεν έχουμε μάθει να ζούμε χωρίς «βαρβάρους» και δίχως περήφανες «ήττες».

Σύγχυση λειτουργιών και στόχων. Για ν’ αποφύγουμε την επάνοδο του Κακού διατρέχουμε τον κίνδυνο να παράγουμε μεγαλύτερο κακό. Ο αυταρχισμός με δημοκρατικό προσωπείο δεν είναι το καλύτερο φάρμακο κατά του αυταρχισμού της καταστολής. Προκαλούμε αυτό που ύστερα καταγγέλλουμε.

Συνασπισμοί της νύχτας που εξαφανίζονται την αυγή και διχα[λα]σμένοι πολιτικοί που «αλλού λαλούν κι αλλού χορεύουν».

Οι λέξεις έπαψαν να εκφράζουν τις ιδέες. Ολοι μιλάνε για τη Δημοκρατία αλλά ουδείς την υπηρετεί πιστά. Πολλοί αυτοχαρακτηρίζονται «αριστεροί» ενώ μέσα τους γνωρίζουν καλά ότι έχουν ήδη γοητευθεί από τις σειρήνες της αστικής τάξης. Για τους περισσότερους το πολιτικό όραμα ή αφήγημα έχει συρρικνωθεί σε άγχος επιβίωσης. Οι ευθύνες διαχέονται στο χθες και το προχθές, που εν είδει τρύπιων συγκοινωνούντων δοχείων κι ανεύθυνων φορέων, θεωρούν ως δικαίωση τη μη παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη. Στην αρχή θέλανε να δικαιωθούν επειδή πιστεύανε στον τίμιο αγώνα. Τώρα ψάχνουν να βρουν σε τι και σε ποιον [θα κάνουν ότι] πιστεύουν. Νέα στρώματα αριστεριζόντων εργολάβων, αφοπλισμένων συντηρητικών, συμβιβασμένων μικρομεσαίων και καθεστοποιημένων «αναρχοεξουσιαστών» μοιράζονται την πίτα του ακαθάριστου ριζοσπαστικού προϊόντος ισομερώς και ανευθύνως.

Μ’έναν ανιστόρητο ιστορικό συμβιβασμό κι έναν πρωτοφανή αμοραλισμό της εκχώρησης εθνικού πλούτου και υποχώρησης ιδεολογικών προταγμάτων έχουν αναγάγει την οσφυοκαμψία σε τακτικό ελιγμό (άγνωστης πορείας). Οι άλλοι προδώσανε τη χώρα. Αυτοί (ισχυρίζονται ότι) ότι τεθλιμμένως προδίδουν τις αρχές τους για να σώσουν το σοσιαλαριστερό παράδειγμα, το οποίο δεν έχει όμως ιστορικό ευρωπαϊκό προηγούμενο. Αρα χωρίς πραγματικό μοντέλο προχωράνε με την όπισθεν by the book, αγνοώντας ότι από το βιβλίο που κρατάνε στα χέρια τους λείπουν σελίδες.

Μπορεί στην τράπουλα της ελληνικής πολιτικής ιστορίας να έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα τρικ και υπόγειοι μηχανισμοί αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης, αλλά εκπλήσσομαι που ορισμένοι ριζοσπάστες κάθονται σαν κλώσες κι υιοθετούν άκριτα [και φοβικά;] πολιτικά ατεκμηρίωτες και ηθικά έωλες αναλύσεις αυλικών καθοδηγητών.

Αναρωτιέμαι μήπως τελικά φταίνε τα πιόνια κι όχι η σκακιέρα. Μήπως οι μετρ παραείναι κυνικοί επαγγελματίες και για να κερδίσουν δεν διστάζουν ν’ αλλάζουν συνεχώς τους κανόνες του παιχνιδιού.

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός