Τα «ξυραφιάσματα» –ναι, αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί –προκύπτουν από τους πρώτους στίχους. Ετσι νιώθει ο Γιάννης Παλαμίδας όταν λέει επί σκηνής «Αφησέ με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! / Είναι καλό το φεγγάρι –δεν θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δεν θα καταλάβεις. Αφησέ με να ‘ρθω μαζί σου».
«Τι εικόνες συνέλαβε! Πώς σκέφτηκε ότι μια γριά γυναίκα θα χρησιμοποιούσε το φως του φεγγαριού για να αμβλύνει την εικόνα της μπροστά στον νεαρό εραστή της;». Ο σπουδαίος τραγουδιστής ερμηνεύει τη γυναίκα με τα μαύρα από τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου –σε μελοποίηση και σκηνοθεσία του Σταύρου Ξαρχάκου. Δεν είναι κάτι ξένο για τον Γιάννη Παλαμίδα να μπαίνει σε περίεργους ρόλους. Με τους Apocalypsis, το συγκρότημα που είχε στην εφηβεία, έκανε, όπως λέει, πιο εκκεντρικές ακρότητες. «Τέτοια κάναμε. Ντυνόμουν νύφη Τουταγχαμών με όλη την τρέλα του εφήβου, με κοστούμια που μου έραβε η μάνα μου. Τώρα νιώθω σαν να ξαναγυρίζω εκεί χωρίς αυτά τα φτιασίδια: τις στολές και τα μακιγιάζ. Ο Ξαρχάκος με εκπαίδευσε. Κάθε μέρα, μου άλλαζε κάτι ή τα πάντα στις πρόβες».
Και εξομολογείται πως πρόκειται για μια εκπαίδευση σκληρή. Ο συνθέτης τού επεσήμαινε συνεχώς να σκέφτεται το τραγούδι σαν πρόζα. «Δεν ήταν δύσκολο γιατί και οι μελωδίες που έχει γράψει το αντέχουν. Αλλες είναι περίεργες με διαστήματα, τρίτονα σατανικά για να μπορέσει να αποδοθεί αυτό το θρίλερ, αυτό το απόκοσμο πράγμα. Κι εγώ τα λατρεύω τα θρίλερ. Είμαι μέσα στον φυσικό μου χώρο». Ο Ρίτσος αφηγείται όλο αυτό το σκοτάδι μέσω μιας γυναίκας (παρεμπιπτόντως ο Γιάννης Παλαμίδας έχει μόνο καλά λόγια για την προηγούμενη ερμηνεία της «Σονάτας» από τη μία και μοναδική Μαρινέλλα στο προπέρσινο Φεστιβάλ Αθηνών).
Η εποχή κατά την οποία γράφτηκε η «Σονάτα» δεν προσφερόταν να μιλήσει κανείς για δύσκολους και μη συμβατικούς έρωτες. «Θεωρώ ότι ήταν ο ίδιος ο Ρίτσος και περιέγραψε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Εχει στέρηση, έχει απωθημένο, οπότε ήταν εύκολο να γίνει θρίλερ. Γίνεται θηρίο και μας τρώει».

Ο Ξαρχάκος κατάφερε μέσα από τη σονάτα αυτή να βγάλει μουσικά κάτι σπουδαίο, λέει: «Μελοποίησε αυτά που έπρεπε να μελοποιηθούν και με τον τρόπο που τους ταίριαζε. Αν το άκουγε ο Ρίτσος, είμαι σίγουρος ότι θα του άρεσε πάρα πολύ αυτό».

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ «ΑΡΚΟΥΔΑΣ». Είναι πολλά τα σημεία που τον κάνουν να μπαίνει στα σπλάγχνα του έργου και κάθε φορά διαφορετικά. Κάθε βράδυ, κάτι άλλο. «Τούτο το σπίτι με πνίγει», «η κουζίνα είναι σαν τον βυθό της θάλασσας, τα μπρίκια γυαλίζουν σαν στρογγυλά μεγάλα μάτια» είναι μερικοί στίχοι ντυμένοι με τις πιο παράδοξες μελωδίες. Υπάρχει όμως το σημείο της «αρκούδας» που για τον Γιάννη Παλαμίδα είναι συγκλονιστικό. «Σαν να είναι ένας άνθρωπος που τον στύβουν και τον πετάνε και στο τέλος πρέπει να πει και “ευχαριστώ”. Αυτή η σκηνή είναι η ζωή η ίδια! Πώς ξεκινάει κανείς και πώς πεθαίνει. Είναι θάνατος αυτό το κείμενο».

Ο Γιάννης Παλαμίδας στα 21 του τραγούδησε το «Κοπερτί» και πολλές φορές βρέθηκε αντιμέτωπος με το ερώτημα: Ποιος θα έγραφε τραγούδια έπειτα από αυτό; Ακούγεται υπερφίαλο ίσως, αλλά την ίδια στιγμή ο γνωστός τραγουδιστής υποστηρίζει: «Μα πώς μπορώ να πω εγώ ότι κάνω αβανγκάρντ όταν έχουν περάσει ο Βάγκνερ, ο Μπετόβεν κ.ά. Τι να μασήσουμε».
Γιατί επέλεξε τον δύσκολο και μοναχικό δρόμο; «Και όμως δεν είχα προτάσεις σοβαρές. Οσο και αν ακούγεται περίεργο. Αυτή είναι η αλήθεια. Μα θα μου πρότεινε κάποιος να κάνω τη “Σονάτα” στα 30 και δεν θα την έκανα; Δεν με θέλανε! Με κοροϊδεύανε, ότι είμαι τρελός. Αλλά από την άλλη τι καριέρα να έκανα; Ηταν μοιραίο να μείνω στην άκρη». Δοκίμασε να πει και λαϊκά: «Ημουν στο σχήμα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και μετά το “Κοπερτί” έλεγα τις “Αμφιβολίες” του Λευτέρη Μυτιληναίου και ένα του Στέλιου Καζαντζίδη. Μα ποιον να ψήσω με τα λαϊκά; Τώρα μπορώ να το κάνω. Γιατί έμαθα πώς να το κάνω. Ισως φτιάξω μια παράσταση τραγουδώντας Καζαντζίδη, με το “Υπάρχω” σίγουρα που μου αρέσει πολύ».

INFO

Gazarte Theatre Stage, Βουτάδων 32-34, Γκάζι, τηλ. 210-3460.347, 8, 9, 22 και 23 Απριλίου, στις 21.00

Τελευταία Νέα