Το φθινόπωρο του 2010, χωρίς καμία προετοιμασία, βρέθηκα στην εκκίνηση ενός αγώνα 10 χιλιομέτρων στο κέντρο της Αθήνας. Περισσότερο ως απωθημένο, επειδή σε λίγες ημέρες θα γινόταν ο Κλασικός Μαραθώνιος. Ενα πανηγύρι που πάντοτε ζήλευα, αλλά δεν είχα τολμήσει ποτέ να συμμετέχω σε αυτό.
Στα τρία πρώτα χιλιόμετρα κατάλαβα με πολύ επώδυνο τρόπο την επιπολαιότητά μου. Ενα σφίξιμο στη γάμπα προμήνυε δυσάρεστες καταστάσεις. Ωστόσο, είπα μέσα μου: «Θα τερματίσεις, έστω και αν χρειαστεί να πας περπατώντας». Το πείσμα και η ξεροκεφαλιά για τα οποία διακρίνομαι, με οδήγησαν στον τερματισμό. Αλλοτε περπατητά και άλλοτε τρέχοντας, σε χρόνο αξιοπρεπή για έναν απροπόνητο αρχάριο –σχεδόν μιάμιση ώρα.
Ακολούθησαν άπειρα πεντάρια και δεκάρια και άπειρα χιλιόμετρα σε αγώνες, στον περίβολο του ΟΑΚΑ, σε κάθε λογής δρόμους, σε διαδρόμους γυμναστηρίων και σε ατελείωτες προπονήσεις. Και στον Κλασικό Μαραθώνιο, εννοείται. Στα δεκάρια. Με στόχο κάποια στιγμή να τρέξω όλη την κλασική διαδρομή.
Στόχος κάθε φορά είναι μια καλύτερη επίδοση και η ηθική επιβράβευση που αυτή φέρνει. Η ψυχική ανάταση και η ικανοποίηση ύστερα από κάθε τερματισμό.
Ο πιο δύσκολος αγώνας ήταν το δεκάρι στον Αυθεντικό Μαραθώνιο του περασμένου Νοεμβρίου. Οι προπονήσεις ακυρώθηκαν και το πρόγραμμα τινάχτηκε στον αέρα λόγω δουλειάς και οικογένειας, διότι σε αυτήν προστέθηκαν τρία (ναι, τρία!) νέα μέλη και όλα πλέον περιστρέφονται γύρω τους. Η διατροφή πήγε περίπατο, προστέθηκαν κιλά, το σώμα βάρυνε και φτάσαμε στο σημείο μηδέν: στο φθινόπωρο του 2010.
Δεν σκέφθηκα στιγμή αν θα τρέξω. Η απάντηση στο ερώτημα ήταν αβίαστη: «Και τρέχουμε και τερματίζουμε!». Οπερ και εγένετο. Σε χρόνο πολύ καλύτερο από αυτόν της πρώτης φοράς και χωρίς περπάτημα ή άλλα κόλπα. Ναι, η προπόνηση είναι πολύ σημαντική. Η ενδυνάμωση του σώματος και των ποδιών, κυρίως όμως οι ανάσες και η φυσική κατάσταση. Μπορείς σε μία εβδομάδα (ή και λιγότερο) να χάσεις όσα δούλεψες έναν ολόκληρο μήνα για να κερδίσεις. Η πιο σπουδαία προπόνηση, όμως, είναι η πνευματική και η ψυχική. Το τρέξιμο είναι μάθημα αυτοκυριαρχίας και αυτοπεποίθησης. Μάθημα ζωής, στο οποίο βάζεις διαρκώς νέους στόχους.
Πρώτα πείθεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Μετά αυτοσυγκεντρώνεσαι. Στον αγώνα και στην προσπάθειά σου. Κατανοείς ότι αντίπαλός σου είναι μόνο ο εαυτός σου. Δεν ανταγωνίζεσαι κανέναν, παρά μόνο τις επιδόσεις σου. Τους στόχους σου.
Δεν υπάρχει κανείς γύρω σου στον δρόμο. Ούτε αυτός που βλέπεις μπροστά και θέλεις να τον προσπεράσεις ούτε αυτός που έρχεται πίσω σου για να σε προσπεράσει. Μαθαίνεις ότι είσαι μόνος σου και ότι παλεύεις μόνος σου. Μαθαίνεις τον εαυτό σου και τα όριά του. Και τελικά συνειδητοποιείς με τον καιρό ότι δεν ξέρεις τον εαυτό σου. Μπορείς όλο και καλύτερα. Μπορείς παραπάνω. Μπορείς να τα καταφέρεις.
Δεν υπάρχει «δεν μπορώ», παρά μόνο «δεν θέλω». Κι εδώ, σημασία δεν έχει μόνο η Ιθάκη αλλά και το ταξίδι. Ο φετινός Ημιμαραθώνιος της Αθήνας μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος αγώνας για μένα από πλευράς επιδόσεων αλλά ήταν ο σπουδαιότερος. Ο πιο ξεχωριστός. Και θα μείνει έτσι για πάντα, σε όλη μου τη ζωή. Ηταν ο πρώτος αγώνας της οικογένειάς μας με την Ελλη. Και ο ενθουσιασμός ήταν τέτοιος ώστε τρέξαμε πρώτα το τριάρι και μετά το πεντάρι. Μόνος, με τέσσερις γυναίκες μαζί μου! Στην ερώτηση αν θα είμαστε όλοι μαζί και στους επόμενους αγώνες, η απάντηση είναι ξανά αβίαστη: μέχρι η Σοφία, η Ελένη και η Ιριδα να τερματίζουν πιο μπροστά από μας!
Ο Αιμίλιος Περδικάρης είναι δημοσιογράφος και μπαμπάς τριδύμων, τα οποία έβαλε από πολύ νωρίς στον χορό του τρεξίματος
