Εκείνο το απόγευμα του Φεβρουαρίου του 2015, η νέα πρόεδρος της Βουλής έμελλε να καταρρίψει δύο ρεκόρ. Πρώτον, θα γινόταν η νεότερη πρόεδρος στην ιστορία. Δεύτερον, θα υπερψηφιζόταν από 235 βουλευτές. Ηταν φανερό ότι μια καινούργια εποχή άρχιζε για τη χώρα, χωρίς μίση και πάθη, με γόνιμο διάλογο, εποικοδομητική κριτική, επιμονή στη συναίνεση, πίστη στη δύναμη των νιάτων.
Κι ύστερα η Ζωή Κωνσταντοπούλου εκφώνησε την εναρκτήρια ομιλία της. Και κατάλαβαν το τραγικό τους λάθος όχι μόνο η αντιπολίτευση αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.
Ο εφιάλτης άρχισε από εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Και κράτησε 240 ημέρες. Ή 5.760 ώρες. Ή 345.600 λεπτά. Το διάστημα αυτό η πρόεδρος έκανε ό,τι μπορούσε για να παρατείνει τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις, να κάνει επίδειξη νομικών γνώσεων, να συγκροτήσει επιτροπές επί επιτροπών, να εξοργίσει τους ιδεολογικούς της αντιπάλους, να καταγγείλει τους ξένους, να εξαντλήσει τους υπαλλήλους της Βουλής, να κολακέψει τους χρυσαυγίτες. Ακόμη κι όταν αποχώρησε όμως από τη θέση της, δεν σταμάτησε τις προκλήσεις. Οπως είχε πει άλλωστε σε μια συνέντευξή της στο «Βήμα», η ταινία «Γέφυρα των κατασκόπων» της άρεσε πολύ επειδή τον πρωταγωνιστή τον χτυπούν, πέφτει και ξανασηκώνεται.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, κανείς δεν χτυπά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Εκείνη χτυπά όποιον θεωρεί προδότη, συνωμότη ή πράκτορα του εχθρού. Τελευταίο της θύμα, η ρουμάνα επίτροπος Περιφερειακής Πολιτικής Κορίνα Κρέτσου, που λίγες ώρες αφού είχε κατηγορηθεί από τον βουλευτή του ΚΚΕ Νίκο Καραθανασόπουλο για υποκρισία, χρειάστηκε να σηκωθεί όρθια σε μια εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να υπερασπίσει οργισμένη τον εαυτό της και τον θεσμό που εκπροσωπεί από την κατηγορία ότι επέβαλε δικτατορία στην Ελλάδα και εξωθεί τους πολίτες στην αυτοκτονία.
Να διευκρινίσουμε κάτι. Με τους Ρουμάνους δεν παίζουμε. Δεν τους ειρωνευόμαστε, δεν πετάμε υπονοούμενα, δεν πουλάμε εξυπνάδα. Εχουν ζήσει μια από τις χειρότερες δικτατορίες της ιστορίας, από την οποία βγήκαν σημαδεμένοι, ταπεινωμένοι, εξευτελισμένοι. Κι αν κατάφεραν να απαλλαγούν από τον αιμοσταγή και διεστραμμένο Τσαουσέσκου, δεν γλίτωσαν από τη φτώχεια, την κακοδιαχείριση και τη διαφθορά. Ολα αυτά τα γνωρίζει, ή θα έπρεπε να τα γνωρίζει, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να δώσει ένα ακόμη σόου. Οχι για να αποκαταστήσει την αλήθεια –έστω τη δική της αλήθεια. Αλλά για να εξασφαλίσει λίγη προβολή και να τσιμπήσει ό,τι μπορεί στις δημοσκοπήσεις. Κάτι που πετυχαίνει: στην τελευταία δημοσκόπηση παίρνει 2%, όσο και Το Ποτάμι ή οι Ανεξάρτητοι Ελληνες…
Με την έννοια αυτή, φταίμε όλοι γιατί της κάνουμε το χατίρι. Το οφείλουμε όμως στην ιστορική μνήμη. Το οφείλουμε στα χιλιάδες θύματα της ρουμανικής δικτατορίας, όπως και όλων των υπαρκτών δικτατοριών, όποια ιδεολογία κι αν πρέσβευαν. Είναι θέμα γνώσης, είναι θέμα σεβασμού, είναι θέμα αξιοπρέπειας.