Ονομάζεται φαινόμενο Mpemba, απασχολεί την επιστήμη της φυσικής και έχει παρατηρηθεί από την εποχή του Αριστοτέλη χωρίς έως τις μέρες μας να έχει εξηγηθεί. Αφορά την ικανότητα του ζεστού νερού (στους 100 βαθμούς Κελσίου) να παγώνει ταχύτερα από το κρύο (στους 35 βαθμούς Κελσίου).
Οποιαδήποτε συσχέτιση του παράδοξου αυτού φυσικού φαινομένου με κοινωνικές διεργασίες και εξελίξεις μόνο ευφάνταστη μπορεί να είναι. Και μόνο ως αυθαίρετο σχήμα λόγου θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η ελληνική κοινωνία μοιάζει να βιώνει το δικό της φαινόμενο Mpemba. Οπως το ζεστό νερό ψύχεται ταχύτερα από το κρύο, έτσι και ο πυρετός του λαϊκισμού των αγανακτισμένων πολιτών και της περήφανης διαπραγμάτευσης μετατράπηκε με διαδικασίες ταχύτατες στο παγερό κλίμα απογοήτευσης και απόγνωσης που αγκαλιάζει σήμερα τη χώρα μας.
Είναι αλήθεια ότι η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και τα όσα προηγήθηκαν με το δημοψήφισμα διέλυσαν τις αυταπάτες και εξαφάνισαν το κλίμα ακραίας πόλωσης (Μνημονιακών – Αντιμνημονιακών) που είχε διχάσει την ελληνική κοινωνία. Μαζί με αυτό «ξεφούσκωσε» και ο θυμός των «αγανακτισμένων» πολιτών. Ακολούθησε όμως η εφαρμογή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πολιτικών μονόπλευρων που έριξαν, σε υπερβολικό βαθμό, τα βάρη στο πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, στους εργαζομένους και στους επαγγελματίες του ιδιωτικού τομέα. Υπό το κράτος αριστερών ιδεοληψιών στοχοποιήθηκαν εργαζόμενοι και επαγγελματίες με εισοδήματα των 30.000 ευρώ, χαράχθηκαν αυθαίρετες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ φτωχών και πλουσίων και επιβλήθηκαν τοξικοί φόροι σε παραγωγικούς κλάδους της χώρας, που έπληξαν την παραγωγή και την κατανάλωση. Επινοήθηκαν πολιτικές που έπνιξαν τους συνεπείς φορολογουμένους, στερώντας κάθε προοπτική αποταμίευσης και κάθε ελπίδα για το μέλλον των πιο παραγωγικών δυνάμεων της χώρας.
«Ζορίσαμε τη μεσαία τάξη» αναγκάστηκε να δηλώσει πρόσφατα, σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Με πολλή δόση αυτοκριτικής, ο υπουργός Οικονομικών αποτύπωσε τη σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα και τους λόγους για τους οποίους, όχι μόνο τα πιο φτωχά, αλλά και τα πιο δυναμικά τμήματα του ελληνικού πληθυσμού νιώθουν ότι η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο. Είναι οι φορολογούμενοι που αδυνατούν να πληρώσουν τους υπέρογκους φόρους που τους έχουν επιβληθεί, οι επαγγελματίες και οι επιστήμονες που δεν αντέχουν τα απίστευτα χαράτσια των εισφορών και όλοι οι σημερινοί εργαζόμενοι και μελλοντικοί πτωχοί όταν θα συνταξιοδοτηθούν.
Το καυτό ποτάμι του λαϊκισμού που έρεε επικίνδυνα στην ελληνική κοινωνία, έπειτα από δύο χρόνια εφαρμογής του τρίτου Μνημονίου, μετατράπηκε σε έναν ψυχρό χείμαρρο απογοήτευσης που στο πέρασμά του διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό της χώρας και οξύνει τα φαινόμενα κοινωνικής αποσύνθεσης. Ολο και λιγότεροι Ελληνες πιστεύουν ότι η πολιτική που ακολουθείται σήμερα θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Και δεν έχουν άδικο. Ζητείται αλλαγή πορείας ώστε να υπάρξει φως στην άκρη του τούνελ. Και προπαντός ένα νέο συμβόλαιο με την κοινωνία. Οπως διδάσκει η Ιστορία, καμία χώρα δεν κατάφερε να ξεπεράσει κρίσεις σαν και αυτή που βιώνει σήμερα η χώρα μας, χωρίς ένα μίνιμουμ επίπεδο κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης και αποδοχής σε μέτρα και μεταρρυθμίσεις όσο δύσκολες και αν είναι.
