Ο Νίκος Παππάς είναι από κούνια αριστερός, λόγω οικογενειακής παράδοσης. Κάτι πρέπει να έχει ακούσει λοιπόν για «αδελφά κόμματα» διαφορετικών χωρών και τη βοήθεια που προσφέρουν τα ισχυρά στα αδύναμα. Κατά κανόνα, τα ισχυρά κόμματα κυβερνούν και για τούτο διαθέτουν πόρους. Ιδιαίτερος κανόνας, με βαριά παράδοση στην Αριστερά, είναι ότι τα ισχυρότερα κόμματα δεν κυβερνούν απλώς: είναι καθεστώτα. Κάτι θα έχει ακούσει λοιπόν για τις οικονομικές σχέσεις ΚΚΕ – Σοβιετικής Ενωσης ή για αυτές του ΚΚΕ (εσωτερικού) με τη Ρουμανία και τη Βόρεια Κορέα του αείμνηστου Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Οσο ήταν στην κούνια, πίστευε φυσικά πως όλα αυτά γίνονται λόγω της αγάπης που έδενε τα «αδελφά κόμματα». Οταν μεγάλωσε και έγινε πολιτικός έμαθε βέβαια ότι αυτές οι ενισχύσεις των ισχυροτέρων προς τους αδυνάμους δίνονται με σκληρούς όρους, πολύ χειρότερους από αυτούς που επέβαλε η Ευρώπη στην Ελλάδα.
Οι επαχθείς όροι είναι πολιτικοί: ο δωρεοδόχος αναλαμβάνει την υποχρέωση να στηρίξει την κρατική πολιτική του δωρεοδότη. Με λόγια και διακηρύξεις όσο είναι στην αντιπολίτευση, με κρατικές πράξεις που έχουν διεθνές αντίκρισμα όταν γίνει κυβέρνηση –και με δωρεές προς ασθενεστέρους, φυσικά. Ανάλογα φαινόμενα έχουμε και στον χώρο των «διεφθαρμένων παλαιών κομμάτων». Δεν αμφιβάλλω πως μεταξύ των ευρωπαϊκών κομμάτων υπάρχουν αδιαφανείς χρηματικές ροές που δημιουργούν δεσμεύσεις.
Επιπλέον, δεν ξεχνάμε ούτε πως όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα δέχονται δωρεές από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες ούτε την ελληνική ιδιαιτερότητα των παχυλών δανείων από τράπεζες. Μάθαμε επίσης προ 25ετίας, μέσω της σύγκρουσης Αριστείδη Αλαφούζου – Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πως ίσως όλα αυτά τα χρήματα που δίνονται στα κόμματα να μην καταλήγουν πάντα στα ταμεία τους αλλά σε προσωπικούς λογαριασμούς πολιτικών.
Δεν ξέρω ποια από αυτά τα ζητήματα θα τεθούν σήμερα κατά τη συζήτηση στη Βουλή σχετικά με το ταξίδι του Νίκου Παππά στη Βενεζουέλα και σε εξωτικά πλυντήρια συνοδεία ειδικών στεγνοκαθαριστών, αλλά είναι βέβαιο πως την επικαθορίζουν. Τα διάφορα «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε» θα έχουν απλώς στόχο να διαιωνίσουν την υφιστάμενη κατάσταση, για την οποία η κομμουνιστογενής Αριστερά μόνο ανωτερότητα και τεκμήρια «υπεράνω υποψίας» δεν μπορεί να επικαλείται.
Αυτές οι κομματικές οικονομικές πρακτικές είναι παγκόσμιες, έρχονται από τα βάθη του χρόνου και έχουν μέλλον μπροστά τους. Αλλά ψήγματα, έστω ειλικρίνειας και διαφάνειας περί το «πολιτικό χρήμα», θα ωφελήσουν το κομματικό σύστημα –το «συνταγματικού τόξο» του τουλάχιστον, που μας ενδιαφέρει.