Στο «10» του Μ. Καραγάταση, μια μεγαλοκοπέλα τριγυρνάει στο λιμάνι του Πειραιά και ρωτάει τους περαστικούς πότε θα έρθει το τάδε πλοίο στο οποίο είναι καπετάνιος ο αρραβωνιαστικός της. Το πλοίο έχει βουλιάξει πριν από δέκα χρόνια, αλλά δεν της το λέει κανείς. Αλλωστε, και να της το πουν, δεν το πιστεύει γιατί έχει ήδη ράψει το νυφικό. Ετσι ακριβώς και ο Νίκος Καραθανασόπουλος, βουλευτής του ΚΚΕ. Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, μιλάει με περηφάνια για επιτεύγματα στις χώρες όπου εφαρμόστηκε και ευαγγελίζεται την επιστροφή του. Και αυτό όχι σε μια ρετρό έκθεση τύπου GR80s, όπου θα είχε θέση ένας τέτοιος δεκάρικος, αλλά στη Βουλή. Εγκαλώντας μάλιστα την παρευρισκόμενη Κορίνα Κρέτσου εκ Ρουμανίας, επίτροπο Περιφερειακής Πολιτικής. Μια γυναίκα δηλαδή που έχει ζήσει στο πετσί της τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τις συνέπειές του, από τις οποίες, τόσα χρόνια μετά, δεν μπορεί ακόμη να ορθοποδήσει η χώρα της. Η γραφικότητα θα τέλειωνε εδώ αν το απόγευμα της ίδιας μέρας, σε εκδήλωση στην οποία επίσης συμμετείχε η επίτροπος, δεν έπαιρνε τη σκυτάλη του υπαρκτού λαϊκισμού (και του υστερικού σοσιαλισμού) η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Με τις γνωστές κραυγές της περί «ευρωπαϊκής δικτατορίας».
Η κυρία Κρέτσου, βέβαια, έβαλε στη θέση τους και τους δύο –αν μεγάλωσες σε καθεστώς Τσαουσέσκου, αυτά τα έχεις για κολατσιό. Αναρωτιέμαι όμως σε ποιο επίπεδο της συνείδησης χάνει κάποιος την αίσθηση της πραγματικότητας, προβάλλοντας πάνω της την υποκειμενική του αλήθεια. Μένοντας έτσι για πάντα κολλημένος στο ταμπλό του φολκλόρ.
