Μπορεί και να χάθηκαν στη μετάφραση όπως υπέθεσε ο βουλευτής του ΚΚΕ, όταν η επίτροπος της Κομισιόν ζήτησε προχθές στη Βουλή να υπάρχει αλληλοσεβασμός. Ακόμη κι έτσι, όμως, η έκκληση της επιτρόπου δεν χάνει εντελώς το νόημά της. Η Κορίνα Κρέτσου ήταν 18 χρονών όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Τσαουσέσκου στη χώρα της. Ηταν αρκετά μικρή για να μην ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά και αρκετά μεγάλη για να μην είχε καταλάβει ότι ζούσε σε μια δικτατορία.
Δηλώνεις σε έναν άνθρωπο με τέτοια βιώματα «πραγματικά υπερήφανος για τα τεράστια επιτεύγματα τα οποία γνώρισε η ανθρωπότητα στις χώρες όπου οικοδομούνταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός»; Ναι, εάν είσαι πολιτικά φανατικός και ιδεοληπτικός. Οχι, εάν διαθέτεις στοιχειώδες πολιτικό τακτ. Και αυτό που περισσεύει στο ΚΚΕ δεν είναι η συνέπεια, η οποία του αναγνωρίζεται από τους αντιπάλους του –πολύ περισσότερο δεν είναι το πολιτικό τακτ. Είναι ένας φανατισμός και μια ιδεοληψία που οδηγούν ακόμη και στην αποκατάσταση μιας τόσο αρνητικής προσωπικότητας της Ιστορίας όπως ήταν ο Στάλιν.
Αργότερα, στην Τεχνόπολη, η Κορίνα Κρέτσου θα έλεγε ότι έχει επισκεφθεί πολλές φορές την Ελλάδα. Θα έπρεπε να ξέρει τότε ότι ιστορικά θέματα που είναι λυμένα οπουδήποτε αλλού στον κόσμο εδώ αποτελούν ακόμη ζητήματα πολιτικής αντιδικίας. Οτι υπάρχουν πάντα κάποιοι, από κόμματα έως δημοσιολογούντες, που όχι μόνο παραβλέπουν τη φρίκη μιας ζωής σε συνθήκες διαρκούς απειλής και χωρίς στοιχειώδεις ελευθερίες, αλλά την δικαιολογούν κιόλας –εάν δεν την αγιοποιούν. Η σοσιαλδημοκράτισσα επίτροπος ήταν τυχερή –ο Καραθανασόπουλος του ΚΚΕ δεν την κατηγόρησε ως οπορτούνα. Ή μπορεί και όχι –η Ζωή Κωνσταντοπούλου την κατηγόρησε ως δικτάτορα.
