Ονειδος γι’ αυτό που αποκαλούμε ελληνικό πρωτάθλημα θα έπρεπε υπό άλλες συνθήκες να αποτελεί η πρωτοβουλία του Ολυμπιακού να παραταχθεί με πολλούς αναπληρωματικούς στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τη στέψη του.
Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στα τριάντα χρόνια που παρακολουθώ το διεθνές ποδόσφαιρο ομάδα να προσβάλλει με τόσο βάναυσο τρόπο την ανταγωνιστικότητα της διοργάνωσης στην οποία η ίδια πρωταγωνιστεί. Ουσιαστικά ο Ολυμπιακός μείωσε την αξία του τίτλου τον οποίον θα πανηγυρίσει, εκτός απροόπτου, την Κυριακή του Θωμά. Συμβολική η ημέρα, θα σκεφτεί κανείς.
Υπεύθυνος γι’ αυτή την υποτίμηση δεν είναι βέβαια μόνο ο σύλλογος του Πειραιά. Στο κάτω κάτω, ο Ολυμπιακός προσαρμόζεται στις συνθήκες.
Εχει επίσης μια καλή δικαιολογία: τον ημιτελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ, τη Μεγάλη Πέμπτη. Προσπαθεί να προλάβει τους σιλεντιάριους που είναι έτοιμοι να ξεσπαθώσουν εναντίον του στην περίπτωση αποκλεισμού του από τον Δικέφαλο. Τα επιχειρήματά τους ανακυκλώσιμα: ο Ολυμπιακός δεν άξιζε τον τίτλο, βοηθήθηκε από τη διαιτησία στον πρώτο γύρο, τώρα φάνηκε η γύμνια του.
Ακόμα και στατιστικά να αντιμετωπιστεί η ερυθρόλευκη κυριαρχία, δεν μπορεί μία ομάδα να κατακτά τον τίτλο επτά συνεχόμενες σεζόν και να μην το αξίζει.
Επειδή όμως ζούμε σε μια χώρα που στο παρελθόν έχει αναδείξει καλύτερη ομάδα τη δεύτερη, πολύ σοφά έπραξε ο Ολυμπιακός στη Λιβαδειά.
