Προχθές στη Στοκχόλμη, έναν μήνα νωρίτερα στο Λονδίνο, τα περασμένα Χριστούγεννα στο Βερολίνο, τον Ιούλιο του ’16 στη Νίκαια της Γαλλίας. Τέσσερα τρομοκρατικά χτυπήματα σε λιγότερο από έναν χρόνο στο κέντρο της Ευρώπης με μια νέα μέθοδο: το φορτηγό. Ενα φορτηγό που πέφτει πάνω στο αμέριμνο, συγκεντρωμένο, πλήθος σε μια πλατεία, έναν δρόμο, ένα σοκάκι, κατά τη διάρκεια μιας γιορτής ή ενός φεστιβάλ.
Κοινός παρονομαστής ο οδηγός του οχήματος, ένας κάποιος φανατικός ισλαμιστής, ένας τζιχαντιστής, που στο όνομα μιας αρρωστημένης εκδοχής της θρησκείας, μεγαλωμένος μέσα στο μίσος, σκορπάει τον θάνατο. Ο τρομοκράτης της διπλανής πόρτας. Τόσο απλά.
Η τρομοκρατία έχει πάντα έναν στόχο: την ανασφάλεια, την ανασφάλεια παντού. Μια ανασφάλεια από την οποία δεν μπορείς να προστατευθείς. Σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σημείο της πόλης, σκέφτεσαι ότι ένα «τρελό φορτηγό» μπορεί να πέσει πάνω σου με μεγαλύτερη ή μικρότερη ταχύτητα και να σπείρει τον πανικό και τον θάνατο. Ενα φορτηγό από τα δεκάδες που συναντάμε καθημερινά στους δρόμους.
Είναι μια νέα, «οικονομικού» τύπου, τρομοκρατία αυτή του φορτηγού. Μια τρομοκρατία του φτωχού. Το μόνο που απαιτείται, εκτός από το όχημα, είναι ο οδηγός: ένας οδηγός έτοιμος να πεθάνει στο όνομα του Αλλάχ. Ούτε εκπαιδευμένος ούτε ζωσμένος με εκρηκτικά ούτε τίποτα. Αρκεί να ξέρει να οδηγεί.
Το αξεπέραστο εμπόδιο για την αντιμετώπιση αυτής της τρομοκρατίας είναι το γεγονός ότι πίσω από κάθε τέτοιο χτύπημα βρίσκεται μια ολόκληρη κουλτούρα, μια κουλτούρα παραλόγου για εμάς τους Δυτικούς. Μια νοοτροπία που ουδείς εξ ημών μπορεί πραγματικά να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει. Πώς λοιπόν να την πολεμήσει;
Η φιλοσοφία του τρομοκράτη της διπλανής πόρτας με το φορτηγό είναι ότι δεν εντοπίζεται –εφόσον δεν μεταφέρει όπλα και εκρηκτικά. Κι έτσι γεννήθηκε μια εξαιρετικά απλή και αποδοτική μέθοδος από μεμονωμένους φανατικούς ισλαμιστές, που χωρίς οργάνωση και χωρίς άλλες δυνατότητες παίρνουν το φορτηγό και βγαίνουν στους δρόμους. Οπως εμείς οι υπόλοιποι βγαίνουμε μια βόλτα.
