Η αναφορά του Πρωθυπουργού κατά τη χθεσινή ομιλία του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ στην «καθοριστική συνεισφορά» των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών στις διαπραγματεύσεις, φαίνεται να δικαιώνει την άποψη του Νίκου Μουζέλη («ΤΑ ΝΕΑ», Σάββατο, 8/4, σ. 9): επιβάλλεται σύγκλιση ριζοσπαστικής – σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, θα πρέπει να πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρείται αντιδημοκρατικό και «τελείως απαράδεκτο» κόμμα. Αφού ο Αλέξης Τσίπρας ανοίγεται προς τη σοσιαλδημοκρατία του εξωτερικού και στελέχη, όπως ο Νίκος Φίλης, προς αυτήν του εσωτερικού, τα τείχη μεταξύ σοσιαλδημοκρατών/ριζοσπαστών πρέπει να πέσουν.
Προσωπικά δεν αμφιβάλλω ότι τα τείχη θα πέσουν αν ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΣΥ κρίνουν ότι τους συμφέρει κομματικά. Και επειδή στις υπάρχουσες συνθήκες στην Κεντροαριστερά (και όχι μόνο) το κομματικό ταυτίζεται με το προσωπικό, καλώς της υπενθυμίζει ο Νίκος Μουζέλης ότι την περιμένουν οι επτά υπουργικές θέσεις των ΑΝΕΛ. Αν όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσφέρει δέκα;
Θα συμφωνήσω επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε «αντιδημοκρατικό» κόμμα είναι ούτε «τελείως απαράδεκτο». Αλλο είναι το μείζον πρόβλημα: διαφέρει ριζικά από τα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (και υπερέχει όλων των ελληνικών) ως προς το ότι πιστεύει ακράδαντα στο απόλυτο πρωτείο της πολιτικής –και το εφαρμόζει χωρίς ενδοιασμούς.
Το τρομερό καλοκαίρι του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας μεταστράφηκε όχι επειδή πιστεύει στη «δημοκρατική, φεντεραλιστική, ευρωπαϊκή κοινότητα» όπως νομίζει ο Νίκος Μουζέλης, αλλά γιατί έμεινε χωρίς πολεμοφόδια: Ρώσοι και Κινέζοι αρνήθηκαν κάθε βοήθεια, η Ενωση και οι αγορές είπαν «καλό κατευόδιο» όταν, ανακοινώνοντας το δημοψήφισμα, ουσιαστικά έκανε το μοιραίο βήμα για έξοδο από την ευρωζώνη. Μπροστά στο χάος συνθηκολόγησε. Δεν επρόκειτο για «σκληρή διαπραγμάτευση»: ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικούσε την ανάκτηση της «λαϊκής κυριαρχίας», δηλαδή την κυριαρχία της κυβέρνησής του, απέναντι στην Ενωση.
Περασμένα ξεχασμένα; Δεν είμαι σίγουρος, τον ευνοεί το γενικότερο κλίμα: το ίδιο επιδιώκουν οι Ορμπαν, Κόρμπιν, Τζόνσον, βασίλισσα Ελισάβετ, Λεπέν. Στην Αριστερά αυτό ονομάζεται «αντινεοφιλελευθερισμός», η Δεξιά δεν έχει πρόβλημα να χρησιμοποιήσει το πραγματικό του όνομα: εθνικισμός στις συνθήκες του 21ου αιώνα –καμιά εθελοντική παραχώρηση εξουσίας σε υπερεθνικούς οργανισμούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σύμπτωμα παρόξυνσης χρόνιας ασθένειας του ελληνικού κομματικού συστήματος, της χωρίς όρια σύγκρουσης για την εξουσία από «κόμματα για τον εαυτό τους» που εκτυλίχθηκε την επταετία που πέρασε. Ο Νίκος Μουζέλης πιστεύει ότι η παρόξυνση θα περάσει και θα ξαναγυρίσουμε στα politics as usual, στο να υπόκεινται κράτος, κοινωνία, χώρα στα συμφέροντα και στις μετριασμένες συγκρούσεις της πολιτικής ελίτ. Θα κουτσοζήσουμε, περιμένοντας την επόμενη καταστροφή.
