Η αλήθεια να λέγεται. Τέτοιο Πρωθυπουργό λογοτιμήτη είχαμε χρόνια να συναντήσουμε. Ο λόγος του συμβόλαιο.
Τι είπε στις 25 Ιανουαρίου; «Ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα!».
Τι συμφώνησε στις 7 Απριλίου; 3,6 δισ. ευρώ επιπλέον μέτρα.
Προς το παρόν. Διότι κρύβουν ότι δεσμεύτηκαν πως θα πάρουν κι άλλα αν το ΔΝΤ κρίνει ότι λείπουν μερικά ψιλά. Προσέξτε: το ΔΝΤ θα κρίνει, εμείς θα πληρώσουμε.
Η διαπραγμάτευση κατέληξε σε Βατερλώ.
Να το περιγράψω με λίγα λόγια. Δεχτήκαμε ό,τι μας ζητούσαν. Δεν πήραμε τίποτα από ό,τι ζητήσαμε. Και θα πληρώσουμε τον λογαριασμό της καθυστέρησης.
Τα αντίμετρα αποδείχθηκαν καλαμπούρι. Με το «μηδενικό δημοσιονομικό ισοζύγιο» γελάει η Ευρώπη. Το χρέος έμεινε ίδιο. Τα εργασιακά δεν άλλαξαν. Κι απλώς η πρόγνωση για ανάπτυξη 2,7% το 2017 κατρακυλάει στο 1%, ίσως και πιο κάτω.
Αποτέλεσμα; Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσουμε την απόκλιση από τις προβλέψεις και τα πρόσθετα μέτρα στις αρχές του 2018. Κι όπως πάει, θα παρακαλάμε να μας δώσουν έστω ένα 4ο Μνημόνιο –δηλαδή να βάλουν και μερικά λεφτά μαζί με τις υποχρεώσεις…
Αυτά είναι τα άσχημα νέα.
Αλλά έχω και καλά. Διότι έστω, με αυτό το κόστος, οι εκλογές έγιναν μονόδρομος. Οι δανειστές κατέβασαν τον διακόπτη του πολιτικού χρόνου της κυβέρνησης.
Μιας κυβέρνησης που είχε να επιλέξει μεταξύ συνθηκολόγησης και εκλογών. Προτίμησε τη συνθηκολόγηση. Και δεν θα γλιτώσει τις εκλογές.
Ηταν να τον κλαις χθες τον Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αφήγημα. Χωρίς ειρμό. Φοβάμαι και χωρίς ακροατήριο. Οι ιερεμιάδες για το «παλιό πολιτικό σύστημα» προκαλούν πλέον χασμουρητά.
Ας μη συζητήσουμε τους λόγους που οδήγησαν εκεί, είναι μεγάλη κουβέντα. Αλλά είναι βέβαιο πως οι δανειστές (και κυρίως ο άξονας ΔΝΤ – Βερολίνου…) δεν άφησαν κανένα περιθώριο, δεν έδειξαν καμία ευλυγισία, δεν έκαναν πίσω μισό βήμα.
Προφανώς είχαν προεξοφλήσει ότι οι δικοί μας θα υποχωρήσουν σε όλα. Ενδεχομένως βαρέθηκαν το θέατρο, την μπαλαφάρα και τις φανφάρες της κυβέρνησης. Ασφαλώς είχαν και τους λόγους τους.
Δεν τους άφησαν όμως ούτε ένα φύλλο συκής να διαχειριστούν τη γύμνια τους. Και σιγά τα «game over» στη Μέρκελ –σε ποια γλώσσα;
Κατά την προσφιλή τους συνήθεια, θα επιχειρήσουν τώρα να ισοφαρίσουν τις εντυπώσεις με τον Παπαντωνίου και τον Παπαφλέσσα, τη Novartis και τη θεία μου τη Νίτσα.
Αδικος κόπος. Εφεξής κάθε μέρα που περνάει η κυβέρνηση θα βουλιάζει. Κι η χώρα μαζί της.
Εως ότου (και μάλλον γρήγορα…) αποφασίσει η ίδια η κυβέρνηση να δώσει τέλος στο μαρτύριο.
Το δικό της. Και της χώρας.
