Aμέσως μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας τον Ιανουάριο του 2015, μεσούσης δηλαδή της ομολογημένης πλέον αυταπάτης του, ο σημερινός Πρωθυπουργός επισκέφθηκε δύο «φιλικές» ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, βέβαιος ότι θα ηγηθεί του πολυδιαφημισμένου στο εσωτερικό «μετώπου κατά της λιτότητας».
Η βεβαιότητα εκείνη έδωσε πολύ σύντομα τη θέση της σε μια δυσάρεστη πραγματικότητα. Γιατί μπορεί από τη Ρώμη να έφυγε με δώρο μια γραβάτα και από το Παρίσι χωρίς τίποτε, αλλά και από τους δύο κεντροαριστερούς ηγέτες που συνάντησε, τον Ματέο Ρέντσι και τον Φρανσουά Ολάντ, έλαβε την ίδια μονότονη προτροπή: ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ελλάδα πέρα από την τήρηση των δεσμεύσεών της απέναντι στους εταίρους της.
Εκείνο το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Ολο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση κρατά ανοικτή την αξιολόγηση ποντάροντας σε εκλογικές διαδικασίες που υποτίθεται ότι θα αλλάξουν τους συσχετισμούς δυνάμεων ώστε να υπάρξουν οφέλη στη διαπραγμάτευση. Εγκλωβισμένα σε αυτή τη φενάκη, ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έφθασαν στο σημείο να ευχηθούν ακόμη και την εκλογή του ακροδεξιού Χερτ Βίλντερς στην Ολλανδία.
Η προσγείωση ήρθε χθες και για ακόμη μια φορά ήταν απότομη. Ο Μάρτιν Σουλτς, τελευταία ελπίδα στο φαντασιακό των κυβερνώντων, ήταν χθες απολύτως σαφής: τίποτε δεν πρόκειται να υπάρξει πέραν των συμφωνηθέντων. Σηματοδοτεί η στάση του υποψηφίου των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών ακόμη ένα τέλος της αυταπάτης για την κυβέρνηση; Οχι, αποκαλύπτει την επιμονή της σε μια πολιτική απάτη.
Τελευταία Νέα