Αναδείχθηκε ως είδηση στα ΜΜΕ και ως αντιπαράθεση στα σόσιαλ μίντια. Η ομάδα που αυτοσυστήνεται ως Eνωση Αθέων, αφού συντονίστηκε, υποθέτω τυχαία, με τον Μάκη Μπαλαούρα (τον χαμηλοσυνταξιούχο βουλευτή του οικονομικού μποναμά) για τον πολυέξοδο παγανισμό της μεταφοράς του Αγίου Φωτός, κάλεσε τα μέλη της σε τσιμπούσια κρεατοφαγίας τη Μεγάλη Παρασκευή. Βεβαίως, τη σημαντικότητα και τη σοβαρότητα σε ένα θέμα την προσδίδουν τα άτομα τα οποία εμπλέκονται σε αυτό. Θυμάμαι πριν από τρία χρόνια, ο Νίκος Δήμου που είχε συστρατευθεί στο νεοϊδρυθέν τότε Ποτάμι χαρακτήρισε ειδωλολατρικό το τελετουργικό της μεταφοράς. Η δήλωση προκάλεσε αντιδράσεις και ο Δήμου παραιτήθηκε εκφράζοντας τη λύπη του για τη ζημιά που προκάλεσε στην παράταξη. Αυτά τα τρία χρόνια όμως αντιστοιχούν σε έτη φωτός ανάμεσα στο τότε και στο τώρα ως προς τη σοβαρότητα στον δημόσιο λόγο. Κυρίως γιατί έχουν πέσει τα προσχήματα.
Οι φετινοί αλαλαγμοί (και δεν θα μιλήσουμε εδώ επί της ουσίας προσπαθώντας να απαντήσουμε στον Νίτσε αν ο άνθρωπος είναι η γκάφα του Θεού ή ο Θεός η γκάφα του ανθρώπου) ανέδειξαν, για άλλη μια φορά, μια εθνική μας παθογένεια. Ο κατά δήλωσή του άθεος που δημοσιοποιεί το ότι θα φάει κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή μόνο άθεος δεν είναι. Προσκυνά τον θεό της πρόκλησης. Αντιδρώντας σαν κακομαθημένο μαμμόθρεφτο στη σημαντικότητα του θρησκευτικού αισθήματος, νομίζει πως γίνεται ο ίδιος λιγότερο ασήμαντος. Οπως ο ατάλαντος που αμφισβητεί τον ταλαντούχο νομίζει ότι εκταμιεύει ταλέντο για πάρτη του. Ή όπως ο Πρωθυπουργός που «διαρρέει» ότι έτριξε τα δόντια στη Μέρκελ.
