Μπορεί να είναι το κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Μπορεί και το ότι δεν έχει απομείνει πλέον κολυμπηθρόξυλο για να πιαστούν βουλευτές, στελέχη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από το ναυάγιο στη Μάλτα του «Τιτανικού» της αριστεράς ιδεολογίας. Ούτε κατάρτι από αυτήν. Ετσι, ο τρόπος που προσπαθούν να υπερασπιστούν το προσύμφωνο είναι τόσο διάτρητος, που προκαλεί οίκτο. Σαν τρύπιο ρουχαλάκι εν μέσω της βαρυχειμωνιάς της δημοσκοπικής κατάρρευσης. Τα επιχειρήματά τους αφήνουν χιλιόμετρα πίσω το ανέκδοτο με το «Κι εσείς που βασανίζετε τους μαύρους». Ρωτάνε, για παράδειγμα, τον βουλευτή Χρήστο Καραγιαννίδη για τις περικοπές των συντάξεων, για ένα άσχετο με τις συντάξεις δημοσίευμα στα «ΝΕΑ» απαντά. Τον ξαναρωτάνε για τη συμφωνημένη πώληση μονάδων της ΔΕΗ, ότι η ΔΕΗ δεν θα πουληθεί, παρά τα συμφωνημένα, απαντά. Ρωτάνε άλλους για τα νέα μέτρα, την πληγωμένη τους ψυχή πετάνε στο τραπέζι. Γυρίζει ο Πρωθυπουργός από τη διαπραγμάτευση με το μάτι μελανιασμένο από τα κροσέ (συμβολικά ομιλώ), ότι χτύπησε στο πόμολο καθώς έκλεινε την πόρτα στα μούτρα της Μέρκελ αφήνει να εννοηθεί το Μαξίμου.
Ούτε ιδεολογίες ούτε τίποτα. Το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου μόνο, με τους 53+ να κρατάνε δήθεν τα μπόσικα της αριστεροσύνης. Η μόνη συγκολλητική ουσία μεταξύ μελών και παρατρεχάμενων αυτής της κυβέρνησης είναι η λαγνεία για την εξουσία. Η διαδρομή από το ταγάρι στη γόβα Louboutin, χωρίς ενδιάμεση στάση, είναι μεθυστική. Και οι μεθυσμένοι, ως γνωστόν, τραυλίζουν. Οταν όμως είναι για λύπηση οι κυβερνώντες, φανταστείτε τι είναι οι κυβερνώμενοι. Του λυπημού, που λέμε και στην πατρίδα μου τη Σύρο.
Τελευταία Νέα