Οταν οι «Τάιμς» δημοσίευσαν κάποτε τη νεκρολογία ενός ηρωικού στρατηγού που δεν είχε αφήσει ακόμη την τελευταία του πνοή, δεν έχασαν το φλέγμα τους. «Οπως είχαμε πρώτοι επισημάνει, ο στρατηγός πέθανε» έγραψαν όταν λίγους μήνες αργότερα επήλθε το μοιραίο για την ηρωική φυσιογνωμία του βρετανικού στρατού.
Τηρουμένων των αναλογιών, το μοιραίο θα επέλθει και για τους περισσότερο ή λιγότερο ηρωικούς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: οι εκλογές θα γίνουν ανεξάρτητα από το εάν προαναγγέλλει τη διεξαγωγή τους ο Τύπος, τις ζητάει η ΝΔ, υπαινίσσονται την αναγκαιότητά τους οι 53+ ή όλα αυτά μαζί. Ασφαλώς ο χρόνος έχει περισσότερη σημασία στην περίπτωση των σχετικά νέων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρά στην περίπτωση του γηραιού στρατηγού. Ακόμη περισσότερη σημασία, όμως, έχει ο τρόπος που θα διαχειριστεί η κυβέρνηση τον χρόνο ο οποίος της απομένει ώς το αναπόφευκτο. Εχει σημασία επειδή οι επιλογές δεν είναι πολλές. Η μία είναι να διαχειριστεί τον χρόνο, έναν ουσιαστικά χαμένο χρόνο, εξωραΐζοντας μια δυστοπική πραγματικότητα. Η δεύτερη να τον διαχειριστεί με την κατάθλιψη που προκαλεί η αίσθηση της κυβερνητικής αποτυχίας. Και η τρίτη, να μετράει τις ημέρες που της απομένουν με τον πανικό που δημουργεί ο φόβος της εκλογικής ταπείνωσης.
Από την ομιλία του Πρωθυπουργού στην ΚΕ του κόμματός του προκύπτει ότι η βασική επιλογή εξακολουθεί να είναι η πρώτη –μια οργουελικού τύπου αναστροφή της αλήθειας. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι έχει ήδη οδηγήσει σε μια κυβερνητική αποτυχία που κάνει την εκλογική ταπείνωση να μοιάζει όλο και πιο πιθανή. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιμένουν στην ίδια πολιτική σπατάλη. Στην ίδια ολέθρια στρατηγική, την οποία θα είχε αλλάξει ακόμη κι ένας δυο φορές πεθαμένος στρατηγός.
