Πόση είναι η απόσταση που χωρίζει την πικρή διαπίστωση του απογοητευμένου τραγουδοποιού ότι «ήμασταν λίγο άδικοι με τους προηγούμενους» από την αδιανόητη ομολογία ότι «οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι»; Πιθανότατα πολύ μεγαλύτερη ακόμη και από αυτή που χωρίζει τη Μάλτα από την Αθήνα. Γιατί είναι ακριβώς αυτό το εύρος, αυτή η δυσκολία παραδοχής του προφανούς, που αποδεικνύει ότι η αιτία της κρίσης είναι κυρίως πολιτική και σε δεύτερο επίπεδο οικονομική.
Ο ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα στη διαπίστωση που έκανε δημόσια ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και την ομολογία που πιθανότατα δεν θα κάνει ποτέ είναι η απολιτίκ πεποίθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι». Είναι ένας βιαστικός ισοπεδωτισμός, μια βολική άρνηση αξιολόγησης, μια ανέμελη παράκαμψη της αλήθειας. Είναι απλώς ένα λάθος: ο Σημίτης δεν ήταν ίδιος με τον Καραμανλή και –αλίμονο –οι «Σαμαροβενιζέλοι» δεν ήταν ίδιοι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ηταν καλύτεροι. Ενα τρίτο Μνημόνιο με 87 δισ. επιβάρυνση τον Αύγουστο του 2015 κι ένα τέταρτο χωρίς δανεικά τώρα κάνουν εκείνο το μέιλ Χαρδούβελη να μοιάζει, κατά τη διορατική διατύπωση του Βενιζέλου, με «παιδική χαρά».
Με την οικονομία δεν πρέπει να παίζει κανείς –υπό την έννοια ότι δεν πρέπει να παίζει με την τσέπη του πουλώντας ή αγοράζοντας ελπίδα, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Ο Μαχαιρίτσας το κατάλαβε τώρα που υποχρεώνεται να κάνει μπακάλικους λογαριασμούς για τα εισιτήρια που πρέπει να κόψει με τον ΦΠΑ σκαρφαλωμένο στο 23%. Θα το κατάλαβε πιθανότατα παρακολουθώντας κι έναν πολύ πιο φημισμένο συνάδελφό του να παραδίδει μαθήματα πολιτικής οικονομίας: ένα βραβείο μπορείς να κάνεις και πως δεν το θέλεις. Αλλά τα 900.000 δολάρια του βραβείου, ποτέ.
