Η αλήθεια είναι ότι τα εγκαίνια της σήραγγας των Τεμπών, έργο κόσμημα όπως χαρακτηρίστηκε, έφεραν στην επιφάνεια ένα μεγάλο ζήτημα ουσίας στη δημοκρατία. Ενα ζήτημα που σίγουρα δεν είναι καινούργιο, αλλά είχαμε καιρό να το δούμε με τόσο απροκάλυπτο τρόπο να παρουσιάζεται μπροστά μας. Θα μπορούσαμε απλώς να το πούμε σκυταλοδρομία, παραπέμποντας στο ομαδικό (και ολυμπιακό) άθλημα. Γιατί εμπεριέχει την πεμπτουσία του συλλογικού πνεύματος, της συνεργασίας, της αποδοχής του άλλου, του προηγούμενου και του επόμενου.
Το γεγονός είναι ένα: η σήραγγα των Τεμπών, μαζί με τις καθυστερήσεις της, ξεκίνησε επί Νέας Δημοκρατίας, ολοκληρώθηκε επί Αλέξη Τσίπρα και πρόκειται για εθνικό έργο. Αλλά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η προαναφερθείσα σήραγγα δεν φύτρωσε ξαφνικά ένα πρωί, επειδή την έσπειρε λίγους μήνες πριν ο σημερινός Πρωθυπουργός. Εχει παρελθόν το έργο, όπως έχει παρελθόν και η χώρα. Μια σκυταλοδρομία είναι οι κυβερνήσεις με στόχο κοινό (λέμε τώρα) την πορεία της Ελλάδας προς ένα καλύτερο αύριο. Γιατί πρέπει να αποκοπεί από το πριν; Χωρίς συνέχεια τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν ολοκληρώνεται.
Αν δεν πάρεις τη σκυτάλη από τον προηγούμενο και δεν τη δώσεις στον επόμενο, θα μείνεις με τη σκυτάλη στο χέρι και δεν θα ξέρεις τι να την κάνεις.
Κάπως έτσι μαζεύτηκαν στα Τέμπη και σκέφτηκαν να το γιορτάσουν μεταξύ τους. Εφόσον το έργο είναι δικό τους και κανείς άλλος δεν έχει μερίδιο στην κατασκευή του, ποιος ο λόγος να τους καλέσουν στα εγκαίνια. Κι έτσι πλάι στη νοσηρή ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας –λες και ένα έργο ή μια χώρα ανήκουν σε κόμματα, κυβερνήσεις ή πρωθυπουργούς –έβγαλαν στην επιφάνεια και την πλήρη έλλειψη αγωγής τους. Κάτι βέβαια που δεν εκπλήσσει, αφού πιστεύουν ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει μαζί τους. Κι αυτό είναι πραγματικά ανησυχητικό.
Τελευταία Νέα