Μια ειλημμένη απόφαση: να παραμείνει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο. Μια ευνοϊκή συγκυρία: οι δανειστές θέλουν εκείνος να βάλει τη σφραγίδα του σε όλα τα σκληρά μέτρα. Και μια σπάνια εύνοια της τύχης: αν δεν συμβεί μια ανταρσία στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, που είναι δύσκολη αφού σε περίπτωση εκλογών οι περισσότεροι βουλευτές γνωρίζουν ότι θα πάνε σπίτια τους, τίποτα δεν τον υποχρεώνει να οδηγήσει τη χώρα στις κάλπες. Αρκούν όμως αυτά για να είναι ο Πρωθυπουργός ήσυχος;
Το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να είναι απλό και ειλικρινές: η χώρα έχει χρεοκοπήσει, προεκλογικά είπα διάφορες ανοησίες για τις οποίες κάνω την αυτοκριτική μου, τώρα πρέπει να συγκεντρωθούμε στις μεταρρυθμίσεις και ο καταλληλότερος να τις κάνω είμαι εγώ. Αλλά στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν άρεσαν ποτέ οι καθαρές κουβέντες. Προτιμά τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, την κατασκευή εχθρών, τους ελιγμούς, τις συνωμοσίες.
Οι βασικοί πρωταγωνιστές του δικού του αφηγήματος ήταν οι τρόικες «εξωτερικού» και «εσωτερικού». Ηττήθηκε και από τις δύο. Το μέτωπο των δανειστών, παρά τις επιμέρους διαφορές του, αντιμετωπίζει την Ελλάδα με ενιαίο και αποφασιστικό τρόπο. Με τις χθεσινές του δηλώσεις, ο Σόιμπλε δεν άφησε κανένα περιθώριο για προπαγανδιστικά παιχνίδια του Μαξίμου με το χρέος. Και οι δύο ισχυρές κυρίες, η Μέρκελ και η Λαγκάρντ, ελάχιστα ασχολήθηκαν με την «ελληνική εξαίρεση».
Στο εσωτερικό μέτωπο, εκτός από την αντιπολίτευση, έγινε προσπάθεια να αποδοθούν ευθύνες για την κρίση στον κεντρικό τραπεζίτη και στα αντίπαλα μέσα ενημέρωσης. Απέτυχε κι αυτή, όσα βρώμικα μέσα κι αν χρησιμοποιήθηκαν. Εκπληκτος, ο Τσίπρας διαπίστωσε ότι υπάρχουν νόμοι, δικαστές που τους εφαρμόζουν και δημοσιογράφοι που τους υπενθυμίζουν. Ετσι λειτουργούν οι δημοκρατίες, ακόμη κι αν φέρουν σοβαρά τραύματα.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προδόθηκε όμως και από τους «φίλους» στους οποίους προσπάθησε να επενδύσει. Πριν από ένα μόλις μήνα ο Γιάννης Δραγασάκης εξηγούσε γιατί η Ελλάδα είναι με τον Σουλτς. Και χθες ο ηγέτης των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών ξεκαθάρισε ότι η παραμονή της χώρας μας στο ευρώ εξαρτάται από την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και ενταφίασε οριστικά τα ευρωομόλογα. Ακόμη και οι αριστεροί ριζοσπάστες, είτε στη Γερμανία είτε στην Ισπανία ή τη Γαλλία, έχουν πάρει εδώ και καιρό τις αποστάσεις τους.
Τι μένει από το φιλόδοξο κυβερνητικό αφήγημα; Κάτι αόριστες υποσχέσεις για νεφελώδη «αντίμετρα». Κάποιες φλυαρίες στη Σύνοδο των Ευρωπαϊκών Χωρών του Νότου. Κι ένα απόφθεγμα του Θερβάντες ότι «είναι παράλογο να βλέπεις τον κόσμο μόνο έτσι όπως είναι κι όχι όπως θα έπρεπε να είναι». Να η τελευταία γραμμή άμυνας του Πρωθυπουργού: εντάξει απέτυχα, κατέστρεψα τη χώρα, σε λίγο δεν θα με βρίσκουν καν οι δημοσκοπήσεις, αλλά μη μασάτε, είναι παράλογα όλα αυτά, κλείστε τα μάτια και ονειρευτείτε.
