Ισως να πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη απ’ όλες. Για ένα σχήμα που δικαιολογεί τα πάντα, και κυρίως τα αδικαιολόγητα. Για δύο λέξεις που χρησιμοποιούνται ξανά και ξανά για να κρύψουν την ένδεια και την αποτυχία. Για ένα φτηνό τέχνασμα που αποσκοπεί στην εξουδετέρωση του αντιπάλου, αλλά εξουδετερώνεται το ίδιο μέσω της αυτοϋπονόμευσής του.

Το πρωτοχρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας το 2009, όταν είχε ξεστομίσει την περίφημη φράση ότι «είχαμε ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην κοινωνία επειδή δείχναμε προς τα έξω ότι είμαστε ένας πολιτικός χώρος που δεν μοιάζει με τους άλλους». Και το εκτόξευσε σε δυσθεώρητα ύψη χθες ο Ανδρέας Ξανθός, όταν είπε ότι η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Υγείας (δηλαδή ο ίδιος) «πάντα εκπροσωπούσε το καλό τμήμα της υγείας και δεν μπορούμε να μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι».

Δεν ήταν μια ατάκα που λέει κανείς σε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για να υπερασπιστεί τον ιδεολογικό του χώρο. Ηταν η επίσημη πολιτική τοποθέτηση ενός υπουργού για να δικαιολογήσει την απόφασή του να ζητήσει Εξεταστική Επιτροπή για μια περίοδο που, ως εκ θαύματος, σταματά το 2014. Με άλλα λόγια, μια κυβέρνηση που δηλώνει αριστερή προσφεύγει σε μια ιδεολογική αυθαιρεσία για να αποφύγει με τη βοήθεια μιας συγκυριακής πλειοψηφίας τον έλεγχο και τη λογοδοσία.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ίδια αυτή αυθαιρεσία χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει τον νεποτισμό, τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, την κομματοκρατία. Το είχε πει πέρυσι καθαρά ο Ιάσονας Σχινάς – Παπαδόπουλος, που επανεξελέγη θριαμβευτικά την Κυριακή γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ: κανείς δεν δικαιούται να μιλήσει για τον διορισμό συγγενικών μου προσώπων στον κυβερνητικό μηχανισμό γιατί ο προπάππος μου ήταν δικαστής του ΕΑΜ, ο παππούς μου αντάρτης και ο θείος μου δολοφονήθηκε από τους φασίστες. Είπαμε, είμαστε αριστεροί, αλλά όχι και κορόιδα…

Αν χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα τα υπερήφανα και αδούλωτα νιάτα, γιατί να μην κάνει το ίδιο κι ένας «αμετανόητος κνίτης», όπως είχε χαρακτηρίσει κάποτε τον Ξανθό «Το Βήμα»; Στον υπουργό Υγείας θα πρέπει άλλωστε να αναγνωρίσουμε την αρετή της συνέπειας: για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς μιλά από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε. Απλώς τότε το χρησιμοποιούσε για να αναδείξει, ενώ τώρα για να κρύψει. Τότε ήθελε να δημιουργήσει, τώρα θέλει να εκδικηθεί. Τότε ήταν ρομαντικός, σήμερα είναι αδίστακτος.

Ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αδωνις Γεωργιάδης έλεγε τις προάλλες ότι η Αριστερά θα κάνει έναν αιώνα για να ξανασηκώσει κεφάλι στην Ελλάδα. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ό,τι μπορούν για να τον δικαιώσουν. Αλλά οι ευαισθησίες της Αριστεράς δεν θα πεθάνουν στα χέρια ούτε των φανατικών ούτε των υποκριτών. Πράγματι, δεν μπορούν να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι.