Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να θυμίσουμε το αυτονόητο.
Αν η αξιολόγηση κλείσει, ανοίγει ο δρόμος για εκλογές. Φθινόπωρο 2017 ή αρχές 2018.
Αν δεν κλείσει, θα έχουμε εκλογές πριν από το καλοκαίρι. Το θεωρώ λιγότερο πιθανό.
Ακούω τη φοβερή ερώτηση. Και ποιος θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να κάνει εκλογές, αν δεν θέλει εκλογές;
Την απάντηση έχει δώσει πριν από πενήντα τόσα χρόνια ο Χάρολντ ΜακΜίλαν. «Τα γεγονότα, αγαπητό μου παιδί, τα γεγονότα!».
Και ποια είναι αυτά; Οτι (σύμφωνα με όσα έχουν συμφωνηθεί προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση) θα έχουμε από το φθινόπωρο μια διπλή διαπραγμάτευση.
Πρώτον, τι μέτρα θα ληφθούν για να διορθωθούν οι αποκλίσεις του 2017, αλλά και για να διασφαλιστεί το 3,5% πλεόνασμα του 2018.
Δεύτερον, τι θα προκύψει μετά το Μνημόνιο που λήγει τον Ιούλιο του 2018. Εκεί εντάσσονται η κουβέντα για το χρέος, οι όροι και δεσμεύσεις για μια ελάφρυνσή του, η χρηματοδότηση της χώρας κ.λπ. Είτε θα οδηγηθούμε σε τέταρτο Μνημόνιο είτε σε κάτι που θα του μοιάζει πολύ.
Η πρώτη διαπραγμάτευση αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση και ούτε ψύλλος στον κόρφο της. Καλώς την Ντέλια!
Η δεύτερη αφορά τη χώρα για μια περίοδο που εκτείνεται και μετά τη θητεία της σημερινής κυβέρνησης. Ευλόγως, οι δανειστές θα ζητήσουν τη συναίνεση των μεγαλυτέρων πολιτικών δυνάμεων, όπως έκαναν το 2012 και το 2015.
Η αντιπολίτευση προφανώς δεν θα δώσει καμία συναίνεση –αρκετά κάηκε με το κόλπο του 2015…
Ετσι τα ίδια τα γεγονότα θα οδηγήσουν σε εκλογές, όπως είναι πολιτικά ορθό. Μια νέα κυβέρνηση θα αναλάβει να διαπραγματευτεί, να ψηφίσει και να υλοποιήσει την «επόμενη μέρα» του τρίτου Μνημονίου. Φαντάζεστε τους ξέπνοους 153 να φορτώνονται ένα τέταρτο Μνημόνιο;
Ερώτηση κρίσεως –η οποία είναι ίσως η μόνη που αφορά τη σημερινή κυβέρνηση.
Τι θα επιλέξει; Να καταρρεύσει κι άλλο από τη διαπραγμάτευση για τα μέτρα του 2017 – 2018 και να πάει μετά σε εκλογές; Ή να πάει σε εκλογές όσο νωρίτερα γίνεται;
Οκτώβριο Ή Μάρτιο; Ειλικρινά δεν μπορώ να πω.
Η κατάσταση όμως είναι απλή. Την έχει περιγράψει ο Ντοστογέφσκι. Το σύνδρομο του παίχτη.
Του ανθρώπου δηλαδή που χάνει στον τζόγο, αλλά δεν αφήνει το παιχνίδι με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να συμβεί και να χάσει λιγότερο, αλλά τελικά συνεχίζοντας χάνει όλο και περισσότερο.
Μέχρις ότου μείνει τελικά ταπί!
Διότι όπως στον τζόγο δεν μπορείς να κερδίσεις το καζίνο, έτσι και στην πολιτική δεν μπορείς να κερδίσεις τα γεγονότα.