Ας χύσουν κι άλλα δάκρυα
τ’ απομακρυσμένα όνειρα.
Κάποιος θα βρεί μια κούπα να τα μαζέψει.
Ντίνος Σιώτης, «Ας»
Αν ο ελληνικός λαός είναι σήμερα ο Εσταυρωμένος που κουβαλάει τις αμαρτίες της χώρας του [και του ίδιου], αναρωτιέμαι ποιοι παίζουν τους άλλους πρωταγωνιστικούς ρόλους του μη θείου εθνικού δράματος.
Ο Πέτρος εκπροσωπεί τον κατεξοχήν χαρακτηριστικό τύπο του φοβισμένου κι αγνώμονος πολιτικού [της κυβερνώσας], ο οποίος απαρνιέται τα πάντα πριν αλέκτορα φωνήσαι τρία συριζομνημονιακά χρόνια.
Ο Θωμάς δυσπιστεί για την αξία της προβαλλόμενης ιδεολογίας, αλλά καταπίνει την κάμηλον της «επαναστατικής εκτροπής» για την επιβίωση της παρέας, η οποία πιστεύει στους απίστους που την υπηρετούν πιστά.
Ο Γιάννης άτολμος, δήθεν σοβαρός τεχνοκράτης ή νάρκισσος ρίψασπις, μπαινοβγαίνει στο σκηνικό της συλλογικής ενοχής προφυλάσσοντας κυρίως τον εαυτό του.
Ο Παύλος φέρεται μετανοήσας αλλά απειλούμενος από τους μηχανισμούς καταγγελιών και σπίλωσης προτιμάει να σιωπά.
Ο Αντρέας, όπως και κάθε ψαράς, αφού αλίευσε οπαδούς – θύματα στα ρηχά, τελικά συνειδητοποίησε ότι δεν είναι φτιαγμένος για τα μεγάλα ταξίδια των ευθυνών.
Ο Ιούδας εθίστηκε στο «να δείχνει» με το δάχτυλο [του αριστερού χεριού αυτή τη φορά] και πληρώνεται με αργύρια από ειδικές [όχι άγιες] τράπεζες. Δεν πρόκειται ν’ αυτοκτονήσει από τύψεις γιατί έτσι έχει μάθει να ζει και να κινείται. Προδίδοντας ανθρώπους και ιδέες.
Τέλος ο Βαραββάς δεν φοβάται την ελεγχόμενη από τους εκατόνταρχους αστυνομοδικαιοσύνη, αλλά «του τη δίνει» ο συγχρωτισμός με άχρηστους τρεμάμενους γραφειοκράτες και με τον άξεστο δημοκρατικό λαό, ο οποίος δεν συναινεί στη χρήση της «καλής βίας» που θ’ αλλάξει τη μοίρα του Εσταυρωμένου.
Οσο για τον Πόντιο Πιλάτο, αυτός αρκείται στο να νίπτει τας χείρας του, λες κι έτσι θ’ αποκτήσει καλό όνομα στην Ιστορία της παραλλαγής.
Οι υπόλοιποι αυταπατώμεθα, σκηνοθετούμε χάπι έντ στον ανηφορικό Γολγοθά, αποφεύγουμε τα όνειρα που λαβώνουν και δεν τολμάμε μήτε ν’ αντισταθούμε μήτε να παραιτηθούμε. Καθώς δεν προσδοκάμε πλέον εξ αριστερών «ανάσταση νεκρών» [συνειδήσεων] ή έστω επανάσταση ήθους ,συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τους ίδιους «αποστόλους» σωτηρίας [παλαιούς πολιτικούς], οι οποίοι μας ζητάνε τα ίδια αργύρια για να μας ανεβάσουν στον ίδιο Γολγοθά.
Αυτή η Εβδομάδα των Παθών όχι μόνο μας αφήνει ανάδελφους στην αγωνιώδη αναζήτηση απαθών τριμερών λύσεων για την πολύπαθη δημοκρατία μας, αλλά επιβεβαιώνει και την τραγικότητα των αβαθών κινήσεων των ηγεμόνων μας.
Λάθος-άνθρωποι με λάθος-ιδέες σε λάθος-θέσεις που λαμβάνουν λάθος-εντολές, παίρνουν λάθος-αποφάσεις οι οποίες καταλήγουν σε λάθος-αποτελέσματα.
Το ποιος πεθαίνει και ποιος ανασταίνεται σε κάθε Πάσχα των Ελλήνων παραμένει μέχρι τώρα ανοικτό για τους ιστορικούς του μέλλοντος.
ΥΓ: Οι βασιλικοί μανδύες, οι ισόθεοι Καίσαρες και οι βετεράνοι εκατόνταρχοι ποτέ δεν μπόρεσαν ν’ αποτρέψουν τους επιγόνους τους στο να «διαμοιράσουν τα ιμάτια» του Εσταυρωμένου κατά το [δικό τους] δοκούν.
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
