Η έξαρση της εγκληματικότητας το τελευταίο διάστημα οφείλεται, εν πολλοίς, σ’ έναν απίθανο νόμο (Ν.4416/2016), εμπνευστής του οποίου ήταν ένας δικαιωματιστής υπουργός. Με τον συγκεκριμένο νόμο χορηγήθηκε ευρύτατης έκτασης αναστολή σε βαρυποινίτες με την αιτιολογία των κακών συνθηκών διαβίωσής τους στις φυλακές. Χαρακτηριστικό όλων όσοι ομνύουν στον ατομικιστικό δικαιωματισμό είναι η περιφρόνηση και απαξία του κοινωνικού συνόλου και των δικαιωμάτων του όπως κατοχυρώνονται μέσω των κανόνων δικαίου.
Να σημειωθεί ότι οι ιδεοληπτικοί της εθνολαϊκιστικής κυβέρνησης περιφρονούν τους κανόνες δικαίου και τους φορείς παραγωγής τους, ιδίως δε το Κοινοβούλιο. Μάλιστα, ξεπέρασαν και τη χειρότερη στιγμή της ελληνικής νομοθέτησης από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, που ήταν το «βρώμικο 1989». Τότε, η κατά τα προσχήματα «οικουμενική» κυβέρνηση κατάφερε να φέρει στη Βουλή και να ψηφίσει 43 νόμους (κάκιστης ποιότητας). Εκείνο το χαμηλό ξεπέρασε, όμως, το 2015 ο κυβερνών αριστεροδεξιός συνασπισμός, αφού παρήγαγε εν συνόλω 36 νόμους, εκ των οποίων 3 ήταν Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και 7 κυρώσεις συμφωνιών με άλλες χώρες.
Εάν συνεχίσουμε να αναδιφούμε τα πεπραγμένα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα διαπιστώσουμε ότι κατέχουν μια ακόμη πρωτιά: Νομοθετούν κυρίως με (βουλευτικές/υπουργικές) τροπολογίες. Την περασμένη εβδομάδα καταμετρήθηκε η χιλιοστή τροπολογία της συγκυβέρνησης, η οποία ήρθε να προστεθεί, όπως και οι προηγούμενες 999, σε άσχετο νομοσχέδιο: Σε κύρωση συνεργασίας με τη Μογγολία οι βουλευτές της πλειοψηφίας προσέθεσαν και ψήφισαν διάταξη για την κρίση των προϊσταμένων στο Δημόσιο! Τροπολογίες έρχονταν και στο παρελθόν, αλλά δεν είχαν υποκαταστήσει τα σχέδια νόμων.
Η κεντρικά παραγόμενη και καθοδηγούμενη ανομία προσλαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη ισχύ στη φάση της εφαρμογής της ρύθμισης, όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να εφαρμόσουν έναν παράνομο και αντισυνταγματικό νόμο. Εκεί, ο βαθμός ελευθερίας/απόκλισης του εκτελεστή του νόμου από τον νομοθέτη μπορεί να είναι πολύ μεγάλος. Με την έκδοση ερμηνευτικών εγκυκλίων, οι οποίες συχνά βρίθουν κανονιστικών διατάξεων, τροποποιούνται ψηφισμένες ρυθμίσεις ή εισάγονται νεοφανείς διαδικασίες.
Η διοικητική απόκλιση διευρύνει ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες εκδήλωσης ανομικών συμπεριφορών. Αυτές ο εθελοτυφλών νομοθέτης τις «αντιμετωπίζει» με μια διαρκή παραγωγή ελεγκτικών αρμοδιοτήτων και σωμάτων καθώς και με μια καλπάζουσα ποινικοποίηση. Σήμερα, οι ελεγκτικές αρμοδιότητες του κεντρικού κράτους ανέρχονται σε 1.303. Αυτές διοικούνται από 95 διαφορετικές δομές, ενώ ποινικές διατάξεις παρεισφρύουν παντού.
Η αντιμετώπιση της ανομίας απαιτεί γενναίες πολιτικές ενδυνάμωσης των θεσμών μας, όπως είναι:
– Η άμεση αλλαγή του κανονισμού της Βουλής με διευρυμένη πλειοψηφία δύο τρίτων για την ψήφιση εκπρόθεσμων και μη συναφών τροπολογιών.
– Η ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου που θα επιλαμβάνεται αυτοδικαίως των συνταγματικών παραβάσεων, στις οποίες η Βουλή ασκείται κατά κόρον και καθ’ έξιν.
– Κατάργηση του σταυρού προτίμησης και υιοθέτηση της διπλής ψήφου με παράλληλη εκ βάθρων αναμόρφωση της νομοθεσίας για τη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων.
– Μαζική κατάργηση αδρανών ή/και πεπαλαιωμένων διατάξεων και δημιουργία ενός μοναδικού πλαισίου αναφοράς για την προ-νομοθετική και τη νομοθετική διαδικασία.
– Υποχρεωτική, ανά πενταετία, αξιολόγηση της ποιότητας εφαρμογής των νόμων.
Ο Αντώνης Καρκατσούλης είναι εμπειρογνώμων Δημόσιας Διοίκησης και πρώην βουλευτής με Το Ποτάμι
