Δεν ξέρω αν πήρε έκταση λόγω Πάσχα και σχετικών διατροφικών παραδόσεων. Πάντως η σύγκρουση, στη διαδικτυακή και πραγματική ζωή, μεταξύ βίγκαν και κρεατοφάγων έχει τη σφοδρότητα και το πάθος των ημερών του δημοψηφίσματος (εντάξει, λέμε και καμιά υπερβολή). Βέβαια οι πιο φανατικοί είναι οι βίγκαν που, πολλοί από αυτούς, έχουν δώσει στα διατροφικά τους ήθη ιδεολογικό πρόσημο βαρέων βαρών και αβάσταχτης εννοιολογικής ελαφρότητας. Διαβάζω, για παράδειγμα, σε γνωστή ιστοσελίδα του αναρχικού χώρου ότι ο βεγκανισμός και ο αναρχισμός συνδέονται άμεσα αφού η αποχή από το κρέας «είναι μια προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας πολιτείας στην οποία θα έχουν κατοχυρωθεί τα δικαιώματα ανθρώπινων και μη ανθρώπινων ζώων». Ως «ανθρώπινο ζώον», να αναφέρω επίσης ότι την περασμένη Κυριακή μέλη κάποιας άλλης ομάδας βίγκαν μαυροφορέθηκαν και έκαναν πένθιμη πορεία στην Ερμού κρατώντας φωτογραφίες αμνοεριφίων στους αγρούς και στον χασάπη. Τύπου «πριν» και «μετά» ή «αμνοερίφιο με ΠΑΣΟΚ», «αμνοερίφιο με ΣΥΡΙΖΑ». Υπάρχουν και οι ελεύθερες σκοπεύτριες του Ιντερνετ που αμολάνε, εν είδει μολότοφ, μαζί με ανάλογες φωτογραφίες, αναθέματα, αφορισμούς και μεγάλες μερίδες μίσους.
Προσωπικά, δέχτηκα κατάρες όπως «Να φας τον σκύλο σου» αλλά, επειδή δεν έχω σκύλο, κατσικάκι θα φάω την Κυριακή. Γιατί δεν μου το απαγορεύει ο νομοθέτης ούτε, προς το παρόν, ο γιατρός και γιατί μου αρέσει. Χωρίς να το κάνω θέμα. Και θα εξακολουθώ να αναρωτιέμαι σε ποιο στάδιο ωριμότητας οι κοινωνίες και τα άτομα ξεπερνάνε την ανάγκη του ετεροπροσδιορισμού και τον ψυχαναγκασμό να δώσουν στις προτιμήσεις, τα γούστα και τις προσωπικές τους απόψεις διαστάσεις παγκοσμίου κινήματος.
Τελευταία Νέα