Υπάρχει κάτι το εντελώς αριστερό που η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει προστατέψει με νύχια και με δόντια. Τι μισεί ο κομμουνιστής πιο πολύ από το να του αμφισβητήσεις τον Στάλιν; Τι δεν αντέχει να ακούει ο συριζανελίτης περισσότερο και από τον Βαγγέλη Βενιζέλο; Την κριτική. Από αυτήν τη δυσανεξία δεν έχουν παρεκκλίνει χιλιοστό. Εως πριν από λίγο καιρό, όσο ακόμη μπορούσαν να επικαλεσθούν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς έστω και ως πρόσχημα, κάθε προανάκρουσμα κριτικής προκαλούσε καταιγιστικές απαριθμήσεις άσχετων με το θέμα ανδραγαθημάτων με αριστερό πρόσημο. Το επιχείρημα κάηκε όμως και πλέον, με ένα άλμα λογικής, προσγειώνονται κατευθείαν στο σκάμμα του δογματισμού. Οπως απάντησε ο Ανδρέας Ξανθός στην πρόταση να συμπεριληφθεί και η περίοδος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Εξεταστική για την Υγεία: «Δεν θα μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι».
Δυσανεκτική στην κριτική και η υπουργός Πολιτισμού. Που ενοχλείται όχι από τη χονδροειδή αβλεψία υπαλλήλων του υπουργείου της στην επιγραφή των Φιλίππων αλλά από το ότι αυτή αναπαράχθηκε στο Διαδίκτυο. Και απαντά, σε επίσημη ανακοίνωση, ειρωνικά και απαξιωτικά για τον συρφετό των πολιτών που τόλμησαν να σχολιάσουν ότι χειροκροτούσε συνεπαρμένη μπροστά από μια λάθος εγγραφή. Στον κόσμο της Λυδίας Κονιόρδου δεν υπάρχει χώρος για κριτική. Το «αν μας αντέχει η σκηνή θα φανεί στο χειροκρότημα» είναι για τα δικά της παλαμάκια. Αυτοχειροκροτείται μέσα από τις ανακοινώσεις του ΥΠΠΟ. Στον «σύντομο αλλά ουσιαστικό λόγο της η υπουργός…» αναφέρει το δελτίο Τύπου που ακολούθησε την ανακοίνωση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών. Από τα τσουβάλια στους μεταμοντέρνους χιτώνες, μια ψευδαίσθηση δρόμος.
