Γλώσσα
Εβαλε το κοστούμι του –φυσικά χωρίς γραβάτα -, ανέβηκε στο πόντιουμ με φόντο τη σήραγγα στην περιοχή της Παναγοπούλας –που παρεμπιπτόντως θα ονομαστεί «Ανδρέας Παπανδρέου» –και πήρε το σοβαρό ύφος που ταιριάζει στην περίσταση. Αυτό, δηλαδή, του πρωθυπουργού που κόβει την κορδέλα σε έναν ακόμη αυτοκινητόδρομο. Κι ύστερα ο Αλέξης Τσίπρας είπε «η Εθνική Οδός Κορίνθου – Πατρών ήταν θρυλική για την επικινδυνότητα και την ταλαιπωρία που εξασφάλιζε, ιδιαίτερα σε συνθήκες μαζικής εξόδου». Α! Και ενημέρωσε τους παρευρισκομένους πως «πρόκειται για ένα έργο υπερτοπικής σπουδαιότητας, σημαντικό για τον τουρισμό, τον πολιτισμό, το εμπόριο, τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα». Θα έλεγε κανείς πως, φιλοσοφικά μιλώντας, τα όρια της γλώσσας του ορίζουν τα όρια του κόσμου του. Αλλά, από την άλλη, πώς περιγράφεις έναν κόσμο, σαν τον τσιπρικό, στον οποίο ένας δρόμος σού εξασφαλίζει ταλαιπωρία; Το κλου, βέβαια, είναι πως οι δυο παραπάνω τοποθετήσεις έγιναν και τιτιβίσματα στον επίσημο πρωθυπουργικό λογαριασμό στο twitter. Η πρώτη, ωστόσο, ανέβηκε περί τη μια και έξι λεπτά το μεσημέρι, αλλά στις πέντε το απόγευμα δεν υπήρχε πια. Η «υπερτοπική σπουδαιότητα», ως φαίνεται, δεν κλόνισε τους διαχειριστές του Prime Minister GR@PrimeministerGR.
«Το μέλλον της Αριστεράς»
Η ευρωπαϊκή Αριστερά έφτασε μέχρι το Χάρβαρντ. Το Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών του γνωστού αμερικανικού πανεπιστημίου διοργάνωσε χθες ένα συμπόσιο με τίτλο «Το μέλλον της Αριστεράς» με βασικό ερώτημα «έχει μέλλον η Αριστερά στην Ευρώπη;». Στο πρώτο πάνελ, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από πολιτικούς, μίλησε και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης. Συνομιλητές του ήταν ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην επίτροπος Χοακίν Αλμούνια και ο διευθυντής του Institute for Advanced Study της Βαρσοβίας Σταβομίρ Σιερακόφσκι. Οι διοργανωτές αναρωτιόντουσαν αν η φιλελεύθερη δημοκρατία μπορεί να σωθεί από μια αναδομημένη Αριστερά στην Ευρώπη. Στην ανάγνωσή τους, τα αριστερά κόμματα σε όλη την ήπειρο κινδυνεύουν να χάσουν την πολιτική τους επιρροή και σημασία, αφού τα ανερχόμενα λαϊκιστικά κόμματα εκφράζουν πια τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους, που πιστεύουν ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σώζουν τις τράπεζες εις βάρος του κοινωνικού μοντέλου. Αρα αυτό που ήθελαν να μάθουν από τους ευρωπαίους καλεσμένους τους ήταν στην ουσία με ποιον τρόπο μπορούν μεταμορφωθούν τα κόμματα της δικής τους πλευράς του πολιτικού τόξου, ώστε να αντιμετωπίσουν την απειλή απέναντι στις δημοκρατικές αρχές που ενσαρκώνουν οι λαϊκιστές. Τώρα, αν αναρωτιέται κανείς γιατί ρωτούν δυο κεντροαριστερούς, η απάντηση είναι απλή. Για τα δεδομένα της αμερικανικής πολιτικής, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι Αριστερά. Από την άλλη, όμως, και να έχει μέλλον η «Αριστερά» στην Ευρώπη, ο Καμίνης πού το ξέρει; Το είδε στους χάρτες που του έδειξε ο Τσίπρας στο Μαξίμου;
Περί αποστασίας
Είναι γνωστό πως Φώφη Γεννηματά και Σταύρος Θεοδωράκης δεν κόλλησαν ποτέ ως προσωπικότητες. Ακόμη κι όταν συζητούσαν το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας των κομμάτων τους στο πλαίσιο αυτής της περίφημης ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου, βασικά συνομιλούσαν μέσω τρίτων, αν αυτό σας λέει κάτι για τη μεταξύ τους χημεία. Χθες, λοιπόν, ρώτησαν την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στο ραδιόφωνο για τις δηλώσεις που κατά καιρούς έχει κάνει ο επικεφαλής του Ποταμιού, με τις οποίες την έχει κατηγορήσει πως υποκινεί τις αποστασίες των βουλευτών του. Η απάντηση ήταν εμφανώς επιθετική. «Δεν θα σχολιάσω», είπε, «χυδαιότητες, αλλά νομίζω ο καθένας θα πρέπει να κοιτάζεται στον καθρέφτη και κάποια στιγμή να κάνει την αυτοκριτική του. Δεν κάνω κανένα σχόλιο γι’ αυτά τα πράγματα». Λίγη ώρα αργότερα της απαντούσε ο Θεοδωράκης μέσω του γραφείου Τύπου του κόμματός του. «Επίθεση σε όσους ενίστανται στις αποστασίες βουλευτών έκανε η κυρία Γεννηματά. Χαρακτήρισε μάλιστα “χυδαιότητα” την κριτική που της ασκείται από προοδευτικούς πολίτες όλου του δημοκρατικού χώρου. Προφανώς ο χαρακτηρισμός της απευθύνεται πρωτίστως στα στελέχη της παράταξής της που συνεχίζουν να λένε ότι οι μεταγραφές βουλευτών δεν συμβαδίζουν με τα προοδευτικά ήθη» κ.λπ., κ.λπ. Η κόντρα αυτή ίσως είχε ένα ενδιαφέρον μέχρι πέρυσι. Πλέον όμως ισχύει ο κανόνας των σίκουελ. Κοινώς, όσο πιο πολύ τραβάς μια ιστορία τόσο πιο αδιάφορη γίνεται.
