Θεωρητικοί της επικοινωνίας και των ΜΜΕ καθώς και τηλεοπτικά στελέχη συμφωνούν ότι σημαντικό ρόλο στη διεισδυτικότητα των προγραμμάτων αυτών και στην απήχηση που έχουν παίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα προγράμματα αυτά μετασχηματίζονται σε συνεκτικό κρίκο κοινωνικότητας. «Συζητούν άνθρωποι, στο facebook, στο twitter, που μπορεί να μη μιλούσαν ποτέ μεταξύ τους», σημειώνει στέλεχος της τηλεοπτικής αγοράς. Την άποψη αυτή συμμερίζεται και ο Στέλιος Παπαθανασόπουλος: «Σε παρελθούσες σεζόν είχαμε κατακερματισμό κοινού λόγω επιλογών. Κάποιοι παρακολουθούσαν φανατικά μια σειρά και συζητούσαν για εκείνη ή με αφορμή καταστάσεις που αναπτύσσονταν στα επεισόδιά της. Τώρα όλοι συζητούν για το ίδιο. Η απήχηση όμως αυτών των προγραμμάτων είναι απόρροια της τηλεοπτικής ένδειας», καταλήγει ο πανεπιστημιακός παρατηρητής και συμφωνεί μαζί του άνθρωπος της τηλεόρασης.
Μια άλλη πτυχή του φαινομένου εισάγουν στη συζήτηση ο Βασίλης Βαμβακάς και ο Παναγής Παναγιωτόπουλος. Οι εκπομπές αυτές που επιστρέφουν, και αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό, αποπολιτικοποιούν την τηλεοπτική οθόνη και η επιτυχία τους – ιδιαιτέρως του «Survivor» – έρχεται να την επικυρώσει, υποστηρίζουν. «Μπαίνουμε σε μιαν άλλου τύπου αντιπαράθεση, διαφορετική από εκείνη που είχε αναπτυχθεί τα προηγούμενα χρόνια, με τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς, τους Ναι και τους Οχι», σημειώνει ο Β. Βαμβακάς ενώ ο Π. Παναγιωτόπουλος συμπληρώνει ότι η μεταστροφή αυτή «ικανοποιεί μια ανάγκη του αμφιβληστροειδή που δεν έχει ανάγκη την πολιτική. Το προηγούμενο διάστημα είχαμε μια κοινωνία που είχε έντονα πολιτικοποιηθεί και τώρα παρατηρούμε η πολιτικοποίηση αυτή να υποχωρεί με κάποιο τρόπο – είναι φυσικό διότι επήλθε κόπωση -, ενώ την ίδια στιγμή εκφράζεται μια ανάγκη οι άνθρωποι να μπορούν να επικοινωνήσουν ξανά μεταξύ τους χωρίς πολιτικές ταυτότητες, μέσα από μια πλατφόρμα μη πολιτική, μέσα από ψευδογεγονότα, που μειώνουν τις εντάσεις. Είναι λιγότερο οδυνηρό να τσακώνεσαι για έναν παίκτη μουσικού τάλεντ σόου ή τηλεριάλιτι από το να τσακώνεσαι με τον άλλο καταγγέλλοντάς τον για «εθνική προδοσία»», πιστεύει ο Π. Παναγιωτόπουλος και συμφωνεί με τον Στέλιο Παπαθανασόπουλο ότι αυτά τα προγράμματα μειώνουν τον κατακερματισμό του κοινού.
Προσθέτουν και κάτι ακόμη οι θεωρητικοί της τηλεοπτικής εικόνας. «Αυτά τα προγράμματα μας επαναφέρουν λίγο σε μια τηλεοπτική συνθήκη προ κρίσης και δημιουργείται μια ψευδαίσθηση κανονικότητας», επισημαίνει ο Β. Βαμβακάς και συμπληρώνει ο Π. Παναγιωτόπουλος ότι «η πρόσφατη περίοδος της έντονης πολιτικής σύγκρουσης και του εποικισμού της πολιτικής ζωής στην ιδιωτική είναι κάτι που έχουμε δει να συμβαίνει και σε προηγούμενες περιόδους της νεότερης ιστορίας μας. Η συγκεκριμένη τηλεοπτική κατάσταση δημιουργεί όρους για μικροκουτσομπολιό που εξαντλείται στο Διαδίκτυο, αποτελώντας μια διαφυγή σε ανώδυνα ζητήματα. Η ελαφρότητα όμως δεν αφαιρεί το βάρος που μπορεί να έχουμε».
