Γιατί τρέχω; Δεν ξέρω. Είναι σαν να με ρωτάς γιατί υπάρχω, γιατί αναπνέω. Οσες φορές έχω ερωτηθεί, ενώ μέσα μου είναι ξεκάθαρο το γιατί, δεν μπορώ να δώσω μια σύντομη και τεκμηριωμένη απάντηση. Κοιτάω τα μετάλλιά μου. Περισσότεροι από 130 αγώνες. Καθένα από αυτά είναι ενθύμιο από ένα ταξίδι, μια ιστορία για την οποία έχω να αφηγηθώ τα καλύτερα.
Τι είναι για μένα ένας αγώνας δρόμου; Ενας αγώνας πραγματικός. Μου αρέσει ο όρος «αγωνίζομαι». Με θεωρώ αγωνιστή της ζωής, θεωρώ την ίδια τη ζωή έναν αγώνα. Και στον αγώνα θέλω να βάλω τα δυνατά μου. Θέλω να έχω τα κίνητρα και τα εφόδια για να τερματίσω. Τίμια και με σεβασμό προς όλους και όλα.
Αν με ρωτούσες τι προτιμώ, χιλιόμετρα στην άσφαλτο ή στο βουνό, θα σου απαντούσα χωρίς δισταγμό το βουνό. Το ορεινό τρέξιμο έχει περιπέτεια. Εχει φύση. Εχει εναλλαγές στις εικόνες. Εχει υψόμετρο και θέα. Ειδικά στους μεγάλους αγώνες βλέπεις πράγματα μοναδικά που θέλεις να τα μοιραστείς. Είναι το χιόνι που πατάς στα σκιερά κομμάτια του Ολύμπου και της Ζήριας. Είναι η απρόβλεπτη συνάντηση με κάποιο αγρίμι. Είναι τα αγριολούλουδα που ενστικτωδώς προσπαθώ να μην πατήσω. Είναι οι ακτίνες του ήλιου που περνούν από τις βελανιδιές. Είναι τα νερά, ο πάγος, μια βροχή βγαίνοντας από το δάσος. Αλλοτε η ομίχλη, ο αέρας, η ζέστη.
Μια δρομική στιγμή που δεν θα ξεχάσω; Ηταν το 2008 στο Παρανέστιο Μονοπάτι των 46 χλμ. στο Παρθένο Δάσος της Ροδόπης. Κουρασμένος, με τα πόδια σφιχτά ακολουθώ έναν χωματόδρομο έξω από ένα χωριό. Μπροστά μου βλέπω μια ανοιχτή αυλόπορτα και μια γιαγιά να ξεπροβάλλει αργά με τα χέρια της κλειστά στο στήθος της. Φτάνει στον χωματόδρομο ακριβώς την ώρα που περνώ από μπροστά της. Σε μια μαγική στιγμή, που την θυμάμαι σαν σε σλόου μόσιον, ανοίγει τα χέρια της και με λούζει με ροδοπέταλα. Γι’ αυτό τρέχω. Για τη στιγμή, για τη χαρά, που τραγουδά και ο Λεωνίδας Μπαλάφας στον «Πυροσβεστήρα» του.
Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας; Αν δεν τον τρέξεις έστω μία φορά, δεν μπορείς να ξέρεις πόσο δυνατό είναι το συναίσθημα που σου προκαλεί. Τόσο δυνατό που αν δεν ξεσπάσεις σε αναφιλητά στο Καλλιμάρμαρο, θεωρώ πως δεν μπήκες ποτέ στο πνεύμα του.
Τι σκέφτομαι όταν τρέχω; Στους αγώνες μου «βλέπω» πρόσωπα. Πάντα πρόσωπα αγαπημένα. Για ένα δευτερόλεπτο το βλέμμα μου πάει στον ουρανό. Παίρνω δύναμη. Σκέφτομαι εκείνη, εκείνον, εσένα που διαβάζεις τώρα.
Τι επιθυμώ περισσότερο; Να κάνω ολοένα και περισσότερους να αρχίσουν το ορεινό τρέξιμο. Να μοιραστώ την αγάπη μου γι’ αυτό μαζί τους. Αλλά με ασφάλεια, πρόγραμμα και με «σωστή» φιλοσοφία. Αισθάνομαι γεμάτος όταν ένας αθλητής μου ανεβαίνει σε ένα σκαλί του βάθρου. Το ίδιο γεμάτος νιώθω όταν κάποιος αθλητής μου καταφέρνει –έχοντας αφήσει για πάντα πίσω του δεκαετίες καθισιού –να τερματίσει τον Μαραθώνιο του Ολύμπου.
Ενα αγωνιστικό τιπ; Ισως κάτι που δεν έχεις ξανακούσει: πριν φύγεις από το σπίτι για την κούρσα, ψέκασε το περικάρπιό σου με το αγαπημένο του/της άρωμα. Πίστεψέ με, πιάνει!
Ο Νίκος Δημ. Ραπτόπουλος είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής, 38 ετών. Μετράει 18 χρόνια πείρας στη μυϊκή ενδυνάμωση και αποκατάσταση και είναι εμπνευστής του πολυχώρου Pilabox / Pilabar www.pilabox.com
